zarzucić - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

powiedzieć, że ktoś zrobił coś złego, zrobił coś w nieodpowiedni do sytuacji sposób lub charakteryzuje się niekorzystną w danej sytuacji cechą

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Relacje międzyludzkie

określenia relacji międzyludzkich

synonimy:

oskarżyć

zarzucić elitom, lekarzowi, ministrowi, oskarżonemu, politykom, premierowi, rządowi, sędziemu, świadkom, zarządowi
zarzucić bezczynność, bierność, błędy, brak czegoś, hipokryzję, kłamstwo, manipulację, niegospodarność, niekompetencję, niekonstytucyjność, nieuczciwość, przestępstwo, stronniczość, subiektywizm
zarzucić publicznie

	Popielski zarzucił mu kłamstwo i walnął pięścią w stół z taką siłą, że wylał Moszemu kawę na garnitur. źródło: NKJP: Marek Krajewski: Głowa Minotaura, 2009
	Lubię moją pracę i nie chcę, by zarzucono mi partactwo albo szaleństwo. źródło: NKJP: Mariusz Kaszyński: Rytuał, 2008
	Można Dobraczyńskiemu zarzucić naiwność polityczną, lecz nie sprytne wyrachowanie. źródło: NKJP: Wojciech Żukrowski: Za kurtyną mroku. Zabawa w chowanego, 1995
	Nikt nam chyba nie zarzuci, że chcemy wymusić odszkodowanie, prawda? źródło: NKJP: Tomasz Konatkowski: Wilcza wyspa, 2006
	Najpierw zarzucił mi, że albo wszystko zmyślam, albo zajmuję się spirytyzmem. źródło: NKJP: Andrzej Wójckiewicz: Przebudzenie Cheopsa, czyli Jak uratować ludzi i Ziemię, 2005

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	zarzuciłem +(e)m zarzucił	zarzuciłam +(e)m zarzuciła	zarzuciłom +(e)m zarzuciło	zarzuciliśmy +(e)śmy zarzucili	zarzuciłyśmy +(e)śmy zarzuciły
2 os.	zarzuciłeś +(e)ś zarzucił	zarzuciłaś +(e)ś zarzuciła	zarzuciłoś +(e)ś zarzuciło	zarzuciliście +(e)ście zarzucili	zarzuciłyście +(e)ście zarzuciły
3 os.	zarzucił	zarzuciła	zarzuciło	zarzucili	zarzuciły

bezosobnik: zarzucono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		zarzućmy
2 os.	zarzuć	zarzućcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	zarzuciłbym bym zarzucił	zarzuciłabym bym zarzuciła	zarzuciłobym bym zarzuciło	zarzucilibyśmy byśmy zarzucili	zarzuciłybyśmy byśmy zarzuciły
2 os.	zarzuciłbyś byś zarzucił	zarzuciłabyś byś zarzuciła	zarzuciłobyś byś zarzuciło	zarzucilibyście byście zarzucili	zarzuciłybyście byście zarzuciły
3 os.	zarzuciłby by zarzucił	zarzuciłaby by zarzuciła	zarzuciłoby by zarzuciło	zarzuciliby by zarzucili	zarzuciłyby by zarzuciły

bezosobnik: zarzucono by

bezokolicznik: zarzucić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: zarzuciwszy

gerundium: zarzucenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: zarzucony

Rz_osobowy	+	zarzucić	+	KOMU + CO
Rz_osobowy	+	zarzucić	+	KOMU + że ZDANIE

Zob. rzucić