-
3.
jęz. kategoria i forma gramatyczna rzeczownika, a także łączących się z nim czasowników, przymiotników i zaimków, wskazująca na to czy odnoszą się one do pojedynczego obiektu, czy do wielu obiektów -
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Język -
- liczba mnoga, podwójna, pojedyncza
- kategoria; formy liczby
- odmienić/odmieniać przez liczbę
- występować w jakiejś liczbie
-
Z naukowcami nigdy nie wiadomo, jeszcze na studiach doktoranckich wpaja się im, by nigdy nie używali pierwszej osoby liczby pojedynczej, nawet jeśli nie mieli współpracowników.
źródło: NKJP: Carl Djerassi: Dylemat profesora Cantora, Gazeta Wyborcza, 1998-10-09
Więź z ojcowskim rodem dawała wdowie stosunkowo mocną pozycję wobec mundoalda z rodu zmarłego męża. Stanowili oni dla niej alternatywną władzę opiekuńczą i w tej roli występowali w źródłach zawsze w liczbie mnogiej.
źródło: NKJP: Karol Modzelewski: Barbarzyńska Europa, 2004
Mówimy: Eskimos - Eskimosi, keks - keksy, Bitels - Bitelsi, drops - dropsy, choć w angielszczyźnie funkcjonują odpowiednie pary: Eskimo (liczba pojedyncza) - Eskimos (liczba mnoga), kek (liczba pojedyncza) keks (liczba mnoga) itd.
źródło: NKJP: Jan Miodek: Seraf czy Serafin, Wiedza i Życie, 1999
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. liczba
liczby
D. liczby
liczb
C. liczbie
liczbom
B. liczbę
liczby
N. liczbą
liczbami
Ms. liczbie
liczbach
W. liczbo
liczby
Inne uwagi
Zwykle lp
-
płn. psł. *ličьba 'liczenie, rachowanie'
W prasłowiańskim pierwotnie nazwa czynności, wtórnie skonkretyzowana w 'to, co policzone, ilość' i 'to, za pomocą czego się liczy, liczba' (Bor); zob. liczyć