futro - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.a

wyprawiona skóra niektórych zwierząt, pokryta gęstą i puszystą sierścią lub imitująca taką skórę tkanina

CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA

Ubranie

czynności, przedmioty i osoby związane z robieniem i noszeniem ubrań

hiperonimy:

materiał

focze, jagnięce, lisie, małpie, niedźwiedzie, ... ; lekkie, naturalne, prawdziwe, sztuczne; cenne, cudowne futro; długowłose, strzyżone futra
czapka, etola, kołnierz; obszycia; dywany z futra
kryty, obity, obszyty, ocieplany, podbity, przybrany, wyścielony, zdobiony futrem

	Powiedziała, że sanki to najpiękniejsza rzecz, jaką w życiu widziała; każda płoza była misternie rzeźbiona; siedzenia obite były białym futrem [...]. źródło: NKJP: Sara Maitland, Gazeta Wyborcza, 1996-10-04
	Stanęła w nich kobieta z długimi warkoczami barwy lnu, okryta płaszczem w kolorze ciemnego szkarłatu, obszytym cennym futrem. źródło: NKJP: David Eddings: Pionek proroctwa, 1994
	Ona na pierwszym planie, w żakiecie bramowanym czarnym futrem. źródło: NKJP: Włodzimierz Kowalewski: Światło i lęk. Opowiadania starej daty, 2003
	Stasio zdjął płaszcz przy pomocy Agaty. Było to wspaniałe palto z futrzanym kołnierzem, podbite delikatnym futrem. Pewnie bobry - domyślałem się. źródło: NKJP: Roman Antoszewski: Kariera na trzy karpie morskie, 2000
	Zimą pod szatą z czarnego jedwabiu nosi suknię z czarnego, jagnięcego futra. Pod szatą z nie barwionego jedwabiu nosi suknię z futra płowego zwierzęcia. Pod szatą z żółtego jedwabiu nosi suknię z futer lisich. I tak dalej... źródło: NKJP: Anna Iwona Wójcik: Konfucjusz, 1995

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: n2

śr.-w.-niem. vuoter 'podszewka; futerał; futryna'