bezbronny - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.a

niemogący się obronić

Używane często w znaczeniu 'człowiek bezbronny'.

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia

bezbronny chłopiec, starzec; żołnierz; pies; bezbronna dziewczynka, staruszka; ludność; bezbronne dzieciątko, niemowlę; bezbronni ludzie, mieszkańcy, obywatele; chłopi, emeryci, robotnicy, studenci; cywile, jeńcy, więźniowie; bezbronne dzieci, istotki, istoty, kobiety; kocięta, sarny, zwierzęta; ofiary
całkiem, najbardziej, zupełnie bezbronny

	W kurzu zobaczył leżącego chłopczyka, bezbronnego, nagiego i krwawiącego z pięciu ran. źródło: NKJP: G.Czerwińska: Kalendarz polski: Trzej królowie, monarchowie, gdzie spiesznie dążycie..., Tygodnik Ciechanowski, 2004-01-10
	W nowym schronisku będzie miejsce dla około 150 psów i 50 kotów. Da ono w przyszłości szansę na przetrwanie [...] najbardziej bezbronnym zwierzętom. źródło: NKJP: Azyl dla czworonogów, Dziennik Polski, 2000-11-23
	Miał [...] swoją własną drużynę i nie musiał się czuć ani samotny, ani bezbronny. źródło: NKJP: Mirosław M. Bujko: Czerwony byk, 2007
	Proszę państwa, nie jest tak, że jesteśmy bezbronni w walce przeciwko różnym praktykom stosowanym w hiper- czy supermarketach. źródło: NKJP: Sprawozdanie stenograficzne z obrad Sejmu RP z dnia 04.07.2002
	Snajper nie strzela do bezbronnych. [...] Wymaga się od niego, by najpierw popatrzył, potem pomyślał, a na koniec ewentualnie strzelił. źródło: NKJP: Artur Baniewicz: Dobry powód, by zabijać, 2005

część mowy: przymiotnik

Stopień równy

Od: bez broni (zob. bez II, broń)