wypędzić - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

zmusić kogoś lub coś do opuszczenia jakiegoś miejsca albo do opuszczenia jakiegoś miejsca i udania się w inne miejsce

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Relacje międzyludzkie

określenia relacji międzyludzkich

KATEGORIE FIZYCZNE

Cechy i właściwości materii

ruch i spoczynek

synonimy:

przegonić
wygonić
wypchnąć
wyścignąć

wypędzić rabusia, intruzów; prostytutki; łajdaka; imigrantów; rodzinę; sąsiada; Niemców, Rzymian, Żydów; gołębie; psa, lisy
wypędzić stukaniem; (obelżywym,...) słowem
wypędzić z raju; z domu, z mieszkań; z miasta, ze wsi; z kraju; z Polski; ze szkoły, ze świątyni; z pokoju; z lasu
wypędzić na ulicę, na bruk; za granicę; do obozów; na mróz
wypędzić jak psa
wypędzić, wygnać

	[...] Dzisiaj żandarmi kazali stróżowi chwycić młotek i stukaniem wypędzić wszystkich z mieszkań. źródło: NKJP: Bogdan Wojdowski: Chleb rzucony umarłym, 1971
	[...] Przysięgał na stopniach ołtarzy, że tym mieczem wypędzi z Polski trzech mocarzy. źródło: NKJP: Andrzej Kozioł: Na krakowskim rynku, 2007
	W górach gospodarz by mnie widłami z gospodarki wypędził [...]. źródło: NKJP: Roman Antoszewski: Kariera na trzy karpie morskie, 2000
	[...] Ponad sto tysięcy Tutsi wymordowali, a pół miliona wypędzili z kraju do sąsiedniej Ugandy. źródło: NKJP: Wojciech Jagielski: Piękna bestia, Gazeta Wyborcza, 1995-08-26
	W 1832 roku wypędzono Indian plemienia Sauk z ich wiosek w Illinois aż za rzekę Missisipi. źródło: NKJP: Longin Pastusiak: Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki, 1999
	Wypędziły mnie do kuchni. źródło: NKJP: Tadeusz Nowak: A jak królem, a jak katem będziesz, 1967

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wypędziłem +(e)m wypędził	wypędziłam +(e)m wypędziła	wypędziłom +(e)m wypędziło	wypędziliśmy +(e)śmy wypędzili	wypędziłyśmy +(e)śmy wypędziły
2 os.	wypędziłeś +(e)ś wypędził	wypędziłaś +(e)ś wypędziła	wypędziłoś +(e)ś wypędziło	wypędziliście +(e)ście wypędzili	wypędziłyście +(e)ście wypędziły
3 os.	wypędził	wypędziła	wypędziło	wypędzili	wypędziły

bezosobnik: wypędzono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		wypędźmy
2 os.	wypędź	wypędźcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wypędziłbym bym wypędził	wypędziłabym bym wypędziła	wypędziłobym bym wypędziło	wypędzilibyśmy byśmy wypędzili	wypędziłybyśmy byśmy wypędziły
2 os.	wypędziłbyś byś wypędził	wypędziłabyś byś wypędziła	wypędziłobyś byś wypędziło	wypędzilibyście byście wypędzili	wypędziłybyście byście wypędziły
3 os.	wypędziłby by wypędził	wypędziłaby by wypędziła	wypędziłoby by wypędziło	wypędziliby by wypędzili	wypędziłyby by wypędziły

bezosobnik: wypędzono by

bezokolicznik: wypędzić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: wypędziwszy

gerundium: wypędzenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: wypędzony

odpowiednik aspektowy: wypędzać

	+	wypędzić	+	KOGO + (SKĄD) + (CZYM)
	+	wypędzić	+	KOGO + (SKĄD) + (DOKĄD)

Zob. pędzić