-
1.
dawna broń mająca długie, proste, dosyć szerokie ostrze oraz prosty, otwarty uchwyt w kształcie krzyża -
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Wojsko i wojna
broń
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Tradycja
świat dawnych epok i wydarzenia historyczne -
hiperonimy: broń
-
- krótki; stalowy, żelazny; obosieczny; goły, nagi, obnażony, wzniesiony; błyszczący; katowski, królewski, samurajski; japoński, krzyżacki miecz; miecz ceremonialny, koronacyjny; drewniane; nagie; skrzyżowane miecze; miecze grunwaldzkie
- miecz i kusza, miecz i łuk, miecz i sztylet, miecz i tarcza; miecze i oszczepy, miecze i topory, miecze i włócznie; hełm i miecz, zbroja i miecz, magia i miecz; dzidy i miecze, szable i miecze
- głownia, ostrze, rękojeść miecza; szczęk mieczy
- cięcie, cios, ścięcie mieczem
- rycerz; anioł z mieczem
- miecz błysnął
- dobyć/dobywać miecza
- chwycić, dzierżyć, odłożyć, trzymać, wyciągnąć/wyciągać, wydobyć, wyjąć; ostrzyć miecz
- walczyć; przebić kogoś, przeciąć coś, rąbać; wymachiwać, wywijać; zabić mieczem
- ostry jak miecz
-
Wikingowie [...] walczyli za pomocą mieczy, mieli też topory.
źródło: NKJP: Internet
Jęczał przez sen, widząc krew płynącą z ust przeszywanego mieczami Peterlina.
źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Narrenturm, 2002
Zwłoki monarsze włożono do drewnianej trumny obitej wewnątrz czarnym aksamitem. Tam też dano berło, jabłko i koronę, ponadto miecz ze srebrną pochwą.
źródło: NKJP: O pewnym mieczu, Dziennik Polski, 2003-08-23
Nie użył różdżki przeciw żołnierzowi, który próbował go zarąbać, a teraz usiłował wstać, podpierając się na mieczu.
źródło: NKJP: Artur Baniewicz: Smoczy pazur, 2003
Klinga miecza atakującego jeźdźca z sykiem przecięła powietrze nad uszami Pegaza.
źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Chrzest ognia, 1996
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. miecz
miecze
D. miecza
mieczy
rzadziej mieczów
C. mieczowi
mieczom
B. miecz
miecze
N. mieczem
mieczami
Ms. mieczu
mieczach
W. mieczu
miecze
-
psł. *mečь 'rodzaj długiego noża z dwoma ostrzami, broń sieczna'