jawny - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

taki, że nie można o nim powiedzieć niczego innego niż to, bo wiele rzeczy na to wskazuje

Rzeczownik określany przez jawny nazywa stany rzeczy uważane za negatywne.

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

słownictwo oceniające

jawna dyskryminacja, kpina, manipulacja, niesprawiedliwość; jawne łamanie, naruszenie, pogwałcenie prawa (zasad, reguł...); kłamstwo, lekceważenie, oszustwo, szyderstwo

	A kiedy racje stada stają się wartościami i wchodzą w konflikt z wartościami, równie niewątpliwymi, lecz stanowiącymi racje indywiduum ludzkiego, niedorzeczność ta jawi się ludziom nie jako niedorzeczność, kpina, jawna kpina, lecz jako tragizm. źródło: NKJP: Jerzy Adamski: Świat jako niespełnienie albo Samobójstwo Don Juana, 2000
	Było to jawne pogwałcenie i złamanie praw rządzących w państwie Cylicjan, jak tytułowali się korsarze. źródło: NKJP: Halina Rudnicka: Uczniowie Spartakusa, 1996
	Świadomość, iż ich ogromny wysiłek emocjonalny został przez jedno z nich odrzucony, odczuli jako jawną zdradę. źródło: NKJP: Wiesława Maria Korczyńska: Wróć..., 2001
	Jedna część od pięciu: tak się umawialiśmy! A wy co?! Sześćdziesiąt od dwóch?! To jawny rozbój! źródło: NKJP: Artur Baniewicz: Smoczy pazur, 2003

część mowy: przymiotnik

Stopień równy

Stopień wyższy

psł. *avьnъ 'nieskryty, publicznie wiadomy, widoczny'