-
1.
zaróżowienie policzków stałe lub chwilowe, będące wynikiem gorąca, gorączki lub jakichś emocji -
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA FIZYCZNA
Budowa i funkcjonowanie ciała ludzkiego
czynności i stany fizjologiczne
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Stany psychiczne człowieka
zachowania emocjonalne -
- ceglasty, czerwony, krwawy, krwisty, ognisty; blady, ciemny, lekki, mocny; piękny; chorobliwy; zimowy; naturalny, sztuczny rumieniec
- rumieniec gniewu, wstydu, złości
- rumieniec na policzkach, na twarzy
- rumieniec pojawił się gdzieś, wystąpił gdzieś, zniknął skądś
-
Twarz jej rozpaliła się rumieńcem, zawstydzona spuściła głowę.
źródło: NKJP: Theo Harych: Morderstwo bez kary, 1965
Lekki rumieniec zabarwił jej bladą twarz.
źródło: NKJP: Teodor Jeske-Choiński: Gasnące słońce, 1958
Miała lat około piętnastu, jasną cerę z rozkosznymi rumieńcami na policzkach i wymowne, szlachetnie skrojone usta.
źródło: NKJP: Arkady Fiedler: Dzikie banany, 1988
Na twarz wystąpiły mu rumieńce, oczy błyszczały, kipiał z podniecenia.
źródło: NKJP: Iwona Surmik: Ostatni smok, 2005
Twarz Wilmowskiego najpierw pobladła, potem pojawił się na niej krwawy rumieniec gniewu.
źródło: NKJP: Alfred Szklarski: Tajemnicza wyprawa Tomka, 1996
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. rumieniec
rumieńce
D. rumieńca
rumieńców
C. rumieńcowi
rumieńcom
B. rumieniec
rumieńce
N. rumieńcem
rumieńcami
Ms. rumieńcu
rumieńcach
W. rumieńcu
rumieńce
-
psł. *ruměnьcь 'coś rumianego, zarumienionego; rumieniec'
Rzeczownik z przyrostkiem -*ьcь od psł. *ruměnъ [*rudměnъ < *rou̯dh-mēn-] ‘jasnoczerwony, zaczerwieniony’, zob. rumiany .