ukorzyć się - Wielki słownik języka polskiego PAN

książk. okazać pokorę i swoją niższość wobec kogoś lub czegoś

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia

cesarz, książę, lud ukorzył się; ludność ukorzyła się
ukorzyć się przed cesarzem, przed Bogiem, przed królem, przed księciem, przed majestatem, przed ojcem, przed czyjąś potęgą, przed zwycięzcą
ukorzyć się i okazać skruchę, ukorzyć się i prosić o przebaczenie

	Nie ukorzyła się i nie prosiła o przebaczenie. źródło: KWSJP: Sławomir Mrożek: Opowiadania, 1979
	Zginiecie wszyscy [...] albo ukorzycie się przed nowym porządkiem. źródło: KWSJP: Teodor Jeske-Choiński: Ostatni Rzymianie, 1958
	Ukorzywszy się na pozór przed cesarzem, wciąż jeszcze nie godził się wewnętrznie z jego włoską polityką. źródło: KWSJP: Franciszek Fenikowski: Długie morze, 1963
	W 1557 r. pod Pozwolem wielki mistrz ukorzył się i zawarł z królem wymierzone w Rosję przymierze zaczepno-odporne. źródło: KWSJP: Alicja Dybkowska, Jan Żaryn, Małgorzata Żaryn: Polskie dzieje od czasów najdawniejszych do współczesności, 1994
	Osamotniony Jakub musiał się ukorzyć i zrzec biskupstwa. źródło: KWSJP: Maria Bogucka: Kazimierz Jagiellończyk, 1978

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	ukorzyłem się +(e)m się ukorzył	ukorzyłam się +(e)m się ukorzyła	ukorzyłom się +(e)m się ukorzyło	ukorzyliśmy się +(e)śmy się ukorzyli	ukorzyłyśmy się +(e)śmy się ukorzyły
2 os.	ukorzyłeś się +(e)ś się ukorzył	ukorzyłaś się +(e)ś się ukorzyła	ukorzyłoś się +(e)ś się ukorzyło	ukorzyliście się +(e)ście się ukorzyli	ukorzyłyście się +(e)ście się ukorzyły
3 os.	ukorzył się	ukorzyła się	ukorzyło się	ukorzyli się	ukorzyły się

bezosobnik: ukorzono się

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		ukorzmy się rzadziej ukórzmy się
2 os.	ukorz się rzadziej ukórz się	ukorzcie się rzadziej ukórzcie się

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	ukorzyłbym się bym się ukorzył	ukorzyłabym się bym się ukorzyła	ukorzyłobym się bym się ukorzyło	ukorzylibyśmy się byśmy się ukorzyli	ukorzyłybyśmy się byśmy się ukorzyły
2 os.	ukorzyłbyś się byś się ukorzył	ukorzyłabyś się byś się ukorzyła	ukorzyłobyś się byś się ukorzyło	ukorzylibyście się byście się ukorzyli	ukorzyłybyście się byście się ukorzyły
3 os.	ukorzyłby się by się ukorzył	ukorzyłaby się by się ukorzyła	ukorzyłoby się by się ukorzyło	ukorzyliby się by się ukorzyli	ukorzyłyby się by się ukorzyły

bezosobnik: ukorzono by się

bezokolicznik: ukorzyć się

imiesłów przysłówkowy uprzedni: ukorzywszy się

gerundium: ukorzenie się

odpowiednik aspektowy: korzyć się

Rz_osobowy

+

ukorzyć się

+

(przed KIM/CZYM)

Zob. korzyć