skończyć - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

doprowadzić do końca czynność wyrażoną następującym czasownikiem lub rzeczownikiem

KATEGORIE FIZYCZNE

Cechy i właściwości czasu

upływ czasu

	W pokoju obok skończono remont, zainstalowano wannę i małe jacuzzi. źródło: NKJP: Manuela Gretkowska: Namiętnik, 1997
	Ale zaczętą robotę trzeba skończyć. I dobrze byłoby ją skończyć, zanim przyjdą deszcze albo może nawet mrozy. źródło: NKJP: Edward Stachura: Cała jaskrawość, 2006
	Mężczyzna skończył palić. Rozgniótł w palcach resztki bibułki i kulkę żaru. źródło: NKJP: Andrzej Stasiuk: Taksim, 2009
	Dopóki nie skończę książki, nie będę korzystał z Internetu. źródło: NKJP: Łukasz Kamykowski: Dom między lipą a bilbordem, 2008

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	skończyłem +(e)m skończył	skończyłam +(e)m skończyła	skończyłom +(e)m skończyło	skończyliśmy +(e)śmy skończyli	skończyłyśmy +(e)śmy skończyły
2 os.	skończyłeś +(e)ś skończył	skończyłaś +(e)ś skończyła	skończyłoś +(e)ś skończyło	skończyliście +(e)ście skończyli	skończyłyście +(e)ście skończyły
3 os.	skończył	skończyła	skończyło	skończyli	skończyły

bezosobnik: skończono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		skończmy
2 os.	skończ	skończcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	skończyłbym bym skończył	skończyłabym bym skończyła	skończyłobym bym skończyło	skończylibyśmy byśmy skończyli	skończyłybyśmy byśmy skończyły
2 os.	skończyłbyś byś skończył	skończyłabyś byś skończyła	skończyłobyś byś skończyło	skończylibyście byście skończyli	skończyłybyście byście skończyły
3 os.	skończyłby by skończył	skończyłaby by skończyła	skończyłoby by skończyło	skończyliby by skończyli	skończyłyby by skończyły

bezosobnik: skończono by

bezokolicznik: skończyć

imiesłów przysłówkowy uprzedni: skończywszy

gerundium: skończenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: skończony

odpowiednik aspektowy: kończyć

	+	skończyć	+	CO
	+	skończyć	+	BEZOKOLICZNIK

psł. *sъkonьčiti 'skończyć, doprowadzić do końca', 'zakończyć życie, umrzeć'

Zob. kończyć