lokator - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

osoba, która posiada i zamieszkuje lokal – pomieszczenie

CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA

Najbliższe środowisko życia człowieka

dom/inne miejsca zamieszkania i ich otoczenie

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Finanse

własność

nowy; poprzedni; samotny; główny lokator; pierwsi, przyszli; nieuczciwi, uciążliwi; wszyscy lokatorzy; lokatorzy mieszkający, zamieszkujący gdzieś
lokatorzy bloku, budynku, domu, kamienicy
lokatorzy z bloku, z budynku, z kamienicy, z mieszkań; z góry, z parteru; z ulicy jakiejś
lokatorzy w kamienicy
ewakuacja lokatorów
spór między lokatorami; rozmowa z lokatorami
lokatorzy korzystają z czegoś; wprowadzili się; narzekają, skarżą się na coś, żalą się; gdzieś mieszkają lokatorzy
zainteresowanie lokatorów
coś opuszczone; zajęte, zajmowane przez lokatorów

Planujemy, że pierwsi lokatorzy będą mogli wprowadzić się tam na przełomie czerwca i lipca bieżącego roku [...].

źródło: NKJP: Marek Ziółkowski: Nowy blok socjalny przy Mroza, Echo Dnia, 2007-02-14

Lokatorzy budynków, administrowanych przez TBS, w tym tzw. „poniemieckich” kamienic, palą w piecach.

źródło: NKJP: I.Koba: Dymy nad Pułtuskiem, Tygodnik Ciechanowski, 2006-04-07

Lokatorzy skarżą się, że na klatkach schodowych leży reklama na reklamie.

źródło: NKJP: (WT): Nie pytają o zgodę, Dziennik Polski, 2001-08-24

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m1

fr. locataire

niem. Lokator