-
1.a
zwierzę mające długie uszy, charakterystycznie poruszający się nos, białe, czarne lub brunatnoszare futro, krótki ogon i tylne nogi dłuższe od przednich, poruszające się szybko za pomocą zamaszystych skoków wykonywanych tylnymi nogami, żyjące dziko w lasach i na łąkach albo hodowane przez ludzi dla towarzystwa, jako zwierzę laboratoryjne lub ze względu na mięso, futro, skórę i wełnę -
CZŁOWIEK I PRZYRODA
Świat zwierząt
zwierzęta domowe i hodowlane
CZŁOWIEK I PRZYRODA
Świat zwierząt
zwierzęta leśne i polne -
- dziki królik; małe; białe, czarne, łaciate, szare króliki
- króliki i zające
- uszy królika; hodowca, hodowla królików
- strzał do królika
- klatki na króliki
- klatki z królikami
- doświadczenia, eksperymenty na królikach
- króliki kicają, skaczą
- upolować królika; hodować; nakarmić króliki; wyciągać króliki z cylindra, z kapelusza
- strzelać do królika
- polować na króliki
- bojaźliwy, wystraszony; potulny jak królik; oczy czerwone jak u królika
- nadstawiać uszy; ruszać nosem jak królik; mnożyć się jak króliki; czaić się niczym królik
-
W 1859 r. sprowadził na swą farmę trzynaście dzikich królików.
źródło: NKJP: Jacek Kubiak: Mikroby masowego rażenia, Polityka nr 2429, 2003-11-29
W Argentynie polowałem na króliki, zające, kaczki i dziki – przyznał Lozano.
źródło: NKJP: PAT: Lekko nie będzie, Gazeta Poznańska, 2005-02-08
Przed McDonaldem szef parkingu zbudował nawet mały zwierzyniec, łażą tam pawie i są klatki z królikami.
źródło: NKJP: Michał Witkowski: Margot, 2009
Strzał do królika jest bardzo trudny ze względu na jego szybkość i stałe kluczenie.
źródło: NKJP: Stanisław Godlewski: Vademecum myśliwego, 1955
Najgorsze było to, że osoby, które mogły mieć motyw zbrodni, mnożyły się jak króliki.
źródło: NKJP: Janusz Płoński, Maciej Rybiński: Góralskie tango, 1978
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m2
liczba pojedyncza liczba mnoga M. królik
króliki
D. królika
królików
C. królikowi
królikom
B. królika
króliki
N. królikiem
królikami
Ms. króliku
królikach
W. króliku
króliki
-
śr.-w.-niem. küniklīn
z łac. cunīculus
Wyraz zapożyczony z łaciny skojarzono na gruncie niemieckim ze śr.-w.-niem. künik 'król' i mylnie zinterpretowano jako jego zdrobnienie. Polska forma, będąca kalką z niemieckiego, jest świadectwem tego procesu.