zawstydzenie

Zenek poczerwieniał, wyraz zawstydzenia czy zakłopotania przemknął po jego twarzy i znikł.

źródło: NKJP: Irena Jurgielewiczowa: Ten obcy, 1961

Panna Junggebauer nie była łatwym łupem; dopiero po dłuższym czasie przełamała zawstydzenie i pozwoliła von Rodewaldowi na zdobywanie kolejnych bastionów swojego ciała.

źródło: NKJP: Marek Krajewski: Festung Breslau, 2006

Na myśl o spotkaniu ogarniał go niepokój i zawstydzenie. Jak z nią mówić, żeby jej nie dotknąć? Pominąć wszystko milczeniem?

źródło: NKJP: Wojciech Żukrowski: Kamienne tablice, 1966

Edyta znalazła się nagle w ramionach oficera. Pociąg szarpnął raz jeszcze i stanął. Chłopak puścił ją, stał teraz naprzeciw z rękami wyciągniętymi wzdłuż szwów spodni. Był zawstydzony i bardzo chłopięcy w swoim zawstydzeniu.

źródło: NKJP: Andrzej Zbych (Andrzej Szypulski, Zbigniew Safjan): Stawka większa niż życie, 1967

Organizowanie spięć intelektualnych, śniadania, rozmowy, przyjęcia. W tym wszystkim gra nieustanna z najbliższymi, z którymi solidarność kosztuje mię mnóstwo zgryzot i zawstydzeń. Nie wystarcza mieć słuszność, trzeba umieć jej bronić.

źródło: NKJP: Zofia Nałkowska: W grze corraz gorszej, Gazeta Wyborcza, 1993-08-14