izba czeladna

Wyglądają dziś zabawnie i egzotycznie, a przecież bardzo wielu wprowadziły w świat słowa pisanego, były często wznawiane (niekiedy po kilkadziesiąt razy), czytywane zarówno w izbach czeladnych, jak i — zdarzało się — w buduarach znudzonych francuskimi romansami dam.

źródło: NKJP: Jan Pieszczachowicz: Koniec wieku: szkice o literaturze, 1994

Jeden Mickiewicz mógł nazwać swe dzieciństwo sielskim-anielskim: starczyło mu wybiec do poczekalni ojca adwokata, aby nawiązać łączność z wszystkimi stanami, w izbie czeladnej stara Gąsiewska śpiewała pieśni ludowe, Grzegorz bajki opowiadał, po których z Jankiem Czeczotem gnali na wieś, na jabłka...

źródło: NKJP: Stanisław Wasylewski: Życie polskie w XIX wieku, 2008

Kończyły się „Dni muzyki dawnej”, rycerze z Bolkowa chrapali już na kwiatkowej wykładzinie u pani Ireny, gdy w kominku izby czeladnej zafurkotał ogień.

źródło: NKJP: Natalia Gańko: Sami swoi, Polityka nr 2440, 2004-02-21

Takie ławy i stoły stanowiły wyposażenie karczm, zajazdów, izb czeladnych we dworach i zamkach, a także klasztornych refektarzy.

źródło: NKJP: Mebel stary jak świat, Dziennik Polski, 2002-12-04