-
mówiący nie ma wątpliwości, że to, o czym mowa, ma właśnie taką cechę, jaką mu przypisuje
-
-
-
|
Bo na szewca pan jest stanowczo za mądry.
źródło: NKJP: Igor Newerly: Pamiątka z Celulozy, 1973
|
|
To był kostium kąpielowy, jednoczęściowy na szczęście, ale stanowczo zbyt wycięty na plecach.
źródło: NKJP: Maria Nurowska: Rosyjski kochanek, 1996
|
|
O tym, co widzimy dziś, stanowczo bezpieczniej dowiadywać się z podręcznikowej teorii.
źródło: NKJP: Jan Józef Szczepański: Polska jesień, 1995
|
|
Stanowczo nie jest to moje powołanie.
źródło: NKJP: Krystyna Berwińska: Con Amore, 1995
|
|
Stanowczo najlepiej literatura polska radzi sobie w Niemczech.
źródło: NKJP: Marcin Wilk: Bez bestsellerów, Dziennik Polski, 2006-02-15
|
-
część mowy: operator metapredykatywny
podklasa: operator gradacji
-
stanowczo _ za , zbyt + Przym. st. równy. Przysł.st. równy Przym. st. wyższy i najwyższy, Przysł. st. wyższy i najwyższy, Cz. - cecha stopniowalna |
ograniczenia zakresu użycia:
nie: nazwy zamierzonych czynności fizycznych
|
szyk: stały: antepozycja |
-
Od: stanowczy .
Zob. stanowić
CHRONOLOGIZACJA:
1856,
SJPDor
Data ostatniej modyfikacji: 29.12.2015