-
1.
osoba dowodząca dawniej dużymi grupami zbrojnymi -
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Wojsko i wojna
osoby związane z wojskiem i wojną -
hiperonimy: dowódca
-
- polski, rosyjski, rzymski...; naczelny; zwycięski; dzielny; dobry, wielki, znakomity wódz; wódz wojenny
- wódz powstania, rewolucji; armii, wojsk
- królowie i wodzowie, władcy i wodzowie
- namiot; rozkaz; portret, wizerunek wodza
- wódz zginął; wodzowie postanowili coś
-
Zasłynął jako człowiek odważny, jako wielki wódz sił zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, ale również jako gorący patriota, kochający ponad wszystko swoją umęczoną ojczyznę.
źródło: NKJP: Sprawozdanie stenograficzne z obrad Sejmu RP z dnia 08.01.2003
Po serii efektownych zwycięstw nad Tatarami kniaź został rozbity 2 sierpnia przez tureckiego wodza Iskendera paszę na Sasowym Rogu.
źródło: NKJP: Prywatne wojny w imię królestwa, Dziennik Polski, 2001-09-14
Walczyłem z honorem, co podobało się głównemu wodzowi, obserwującemu walkę.
źródło: NKJP: Katarzyna Ostrowska: Sny – klucz, 2000
Przyszedłem cię prosić, wodzu powstańców - mówił przerywanym i zduszonym głosem - o wyznaczenie mnie do walki gladiatorskiej w czasie tych igrzysk...
źródło: NKJP: Halina Rudnicka: Uczniowie Spartakusa, 1951
W armii rzymskiej wodzowie nie wahali się skazywać nawet własnych synów, gdy tylko przekroczyli oni przepisy dyscypliny.
źródło: NKJP: Internet
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. wódz
wodzowie
ndepr wodze
depr D. wodza
wodzów
C. wodzowi
wodzom
B. wodza
wodzów
N. wodzem
wodzami
Ms. wodzu
wodzach
W. wodzu
wodzowie
ndepr wodze
depr -
+ wódz + (CZEGO) -
psł. *voďь [*vod-jь] 'ten, który widzie, przywódca, wódz'
Zob. wieść (wiodę) , wodzić .