-
2.
oddział wojskowy, w którym służyli rycerze i żołnierze z jakiejś ziemi, zwykle liczący kilkadziesiąt lub kilkaset osób -
Używane w nazwach własnych, np. Chorągiew Ziemi Oświęcimskiej .
-
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Wojsko i wojna
armia
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Tradycja
świat dawnych epok i wydarzenia historyczne -
- polska chorągiew; chorągiew dragońska, husarska, lekka, pancerna, rycerska; kozacka, laudańska, tatarska, wołoska; krakowska
- chorągiew husarii, jazdy, konnych strzelców
- dowódca, namiestnik, pułkownik, rotmistrz, rycerz jakiejś chorągwi
- dowodzić chorągwią
-
Jakub wystawił w wielkiej wojnie z Zakonem krzyżackim własną chorągiew, która walczyła pod Grunwaldem pod jego znakiem Pobóg.
źródło: NKJP: Alicja Szymczakowa: Szlachta sieradzka w XV w. : magnifici et generosi, 1999
Każda z podległych mu ziem wystawiała jeden oddział zwany chorągwią, walczący pod sztandarem z herbem danej ziemi.
źródło: NKJP: Marek Kazimierz Barański: Dynastia Piastów w Polsce, 2005
Na stronę konfederacji przechodziły chorągwie wojska koronnego [...].
źródło: NKJP: Alicja Dybkowska, Jan Żaryn, Małgorzata Żaryn: Polskie dzieje od czasów najdawniejszych do współczesności, 1996
Jednym z powodów klęski była także zdrada chorągwi tatarskich, które król polski dość nieopatrznie zabrał ze sobą na pole bitwy.
źródło: NKJP: Janusz Tazbir: Silva rerum historicarum, 2002
Polscy ciurowie, mimo iż w chorągwiach zajmują najniższe pozycje, traktują swoją służbę w sposób profesjonalny, często ambicjonalny.
źródło: NKJP: Ciury obozowe, Internet, 2008-06-25
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. chorągiew
chorągwie
D. chorągwi
chorągwi
C. chorągwi
chorągwiom
B. chorągiew
chorągwie
N. chorągwią
chorągwiami
Ms. chorągwi
chorągwiach
W. chorągwi
chorągwie
-
psł. *chorǫgy
Forma chorągiew utworzona została na podstawie tematu przypadków zależnych (psł. dop. chorǫgъve , bier. chorǫgъvь).