spieprzyć się - Wielki słownik języka polskiego PAN

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	spieprzyłem się +(e)m się spieprzył	spieprzyłam się +(e)m się spieprzyła	spieprzyłom się +(e)m się spieprzyło	spieprzyliśmy się +(e)śmy się spieprzyli	spieprzyłyśmy się +(e)śmy się spieprzyły
2 os.	spieprzyłeś się +(e)ś się spieprzył	spieprzyłaś się +(e)ś się spieprzyła	spieprzyłoś się +(e)ś się spieprzyło	spieprzyliście się +(e)ście się spieprzyli	spieprzyłyście się +(e)ście się spieprzyły
3 os.	spieprzył się	spieprzyła się	spieprzyło się	spieprzyli się	spieprzyły się

bezosobnik: spieprzono się

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		spieprzmy się
2 os.	spieprz się	spieprzcie się

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	spieprzyłbym się bym się spieprzył	spieprzyłabym się bym się spieprzyła	spieprzyłobym się bym się spieprzyło	spieprzylibyśmy się byśmy się spieprzyli	spieprzyłybyśmy się byśmy się spieprzyły
2 os.	spieprzyłbyś się byś się spieprzył	spieprzyłabyś się byś się spieprzyła	spieprzyłobyś się byś się spieprzyło	spieprzylibyście się byście się spieprzyli	spieprzyłybyście się byście się spieprzyły
3 os.	spieprzyłby się by się spieprzył	spieprzyłaby się by się spieprzyła	spieprzyłoby się by się spieprzyło	spieprzyliby się by się spieprzyli	spieprzyłyby się by się spieprzyły

bezosobnik: spieprzono by się

bezokolicznik: spieprzyć się

imiesłów przysłówkowy uprzedni: spieprzywszy się

gerundium: spieprzenie się

rodzaj gramatyczny: dk

+

spieprzyć się

+

(SKĄD)

Por. pieprzyć /
Zob. pieprz