opór - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

wewnętrzny czynnik powodujący u kogoś brak zgody na zrobienie czegoś

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Stany psychiczne człowieka

mentalny, psychiczny, wewnętrzny; duży, wielki opór; pewne, początkowe; poważne, specjalne opory; opory moralne
opory natury ideologicznej, moralnej, religijnej...
opór, żeby powiedzieć, porozmawiać o czymś
opór i niechęć, opór i lęk; opory i wahania, opory i wątpliwości
opór przed korzystaniem z czegoś, przed wejściem dokądś, przed zabiciem kogoś; opór przed zmianą
czuć, odczuwać; budzić, wzbudzić opór; mieć; przezwyciężyć; rozumieć opory
opowiadać o czymś bez oporu; zaakceptować coś bez oporów

	Tak powstały „Rozmowy z blondynką”. Rodziły się w bólach, ponieważ ambitna niedoszła asystentka miała opory przed wcieleniem się w postać z dowcipów. źródło: NKJP: Paulina Grych: Numer zerowy, 2007
	[...] długo miałem opór, żeby rozdzielić moje brwi na dwie osobne [...] źródło: NKJP: Internet
	Muszę powiedzieć, że z wielkim wewnętrznym oporem formułowałem propozycję, żeby okres zatrzymania policyjnego można było przedłużyć dwukrotnie [...] źródło: NKJP: Sprawozdanie stenograficzne z obrad Sejmu RP z dnia 30.09.1994
	W USA młodzi ludzie bez oporów imają się różnych uciążliwych prac za parę dolarów, bo w ich opinii zawsze jest to lepsze niż nicnierobienie. źródło: NKJP: Adam Rymont: Przyspieszyli ze zwalnianiem, Dziennik Polski, 2001-04-02

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m3

	+	opór	+	(przed CZYM)
	+	opór	+	(żeby ZDANIE)

ogsł. *o(b)porъ

Forma słowiańska jest rzeczownikiem odczasownikowym od przedrostkowego *o(b)perti 'oprzeć'; zob. oprzeć , przeć (przed siebie)