rekcja

[...] orzeczenie nakłada na podmiot z jednej strony, a na dopełnienie z drugiej określoną formę przypadkową. W tradycyjnej terminologii nazywa się to rządem albo rekcją: czasownik rządzi biernikiem dopełniaczem narzędnikiem, np. bać się kogo? czego?, kupować co?, kierować czym? itp.

źródło: NKJP: Alicja Nagórko: Zarys gramatyki języka polskiego, 1996

Rekcja bezokolicznikowa nie pojawia się w słowniku Lindego ani warszawskim [...].

źródło: Poradnik Językowy, 1996 (books.google.pl)

Gdyby w 2. zdaniu była przestrzegana rekcja, to brzmiałoby np. tak: „Daj mi tę książkę”, a nie: „Ty dać do ja (nie ”mi„) ten książka”.

źródło: NKJP: Internet

Piszemy ekstrapolować na (np. wyniki badań na całą populację) czy do (wyniki badań do całej populacji)? PWN-owskie słowniki notują oba wyrazy: ekstrapolacja [...] i ekstrapolować (dokonywać ekstrapolacji), jednakowoż nie podają rekcji tego ostatniego.

źródło: NKJP: Internet