dorzucić - Wielki słownik języka polskiego PAN

4.

rzucić przedmiot tak, żeby doleciał do określonego, oddalonego miejsca

KATEGORIE FIZYCZNE

Cechy i właściwości materii

ruch i spoczynek

	[...] z Nieszawki do Torunia można dorzucić kamieniem przez Wisłę, mam piękny widok na panoramę miasta [...] źródło: KWSJP: Mam piękny widok na Toruń, Gazeta Miejska, 2002, nr 99
	Przedsięwzięcie nie powiodło się, bo trudno dorzucić kamieniem na wysokość czwartego piętra. źródło: NKJP: rtk: Między nami dyrektorami, Gazeta Krakowska, 2003-06-24
	Ci, którym z racji młodego wieku nie udawało się dorzucić piłki do koszyka, mogli spróbować szczęścia z mniejszej odległości. źródło: NKJP: MJ, ŻYR, DOR: Słoneczne strony, Gazeta Poznańska, 2002-07-02
	II odsłona rozpoczęła się idealnie dla miejscowych: prawą stroną przedarł się Flis, dorzucił piłkę w pole karne, a nadbiegający Latuszek głową przymierzył w górny róg. źródło: NKJP: PK: Podkarpacka Liga Juniorów - II liga, Dziennik Polski, 2005-06-20
	Z placu więzienia skazańcy mieli dorzucić kamień do morza źródło: Internet

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	dorzuciłem +(e)m dorzucił	dorzuciłam +(e)m dorzuciła	dorzuciłom +(e)m dorzuciło	dorzuciliśmy +(e)śmy dorzucili	dorzuciłyśmy +(e)śmy dorzuciły
2 os.	dorzuciłeś +(e)ś dorzucił	dorzuciłaś +(e)ś dorzuciła	dorzuciłoś +(e)ś dorzuciło	dorzuciliście +(e)ście dorzucili	dorzuciłyście +(e)ście dorzuciły
3 os.	dorzucił	dorzuciła	dorzuciło	dorzucili	dorzuciły

bezosobnik: dorzucono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		dorzućmy
2 os.	dorzuć	dorzućcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	dorzuciłbym bym dorzucił	dorzuciłabym bym dorzuciła	dorzuciłobym bym dorzuciło	dorzucilibyśmy byśmy dorzucili	dorzuciłybyśmy byśmy dorzuciły
2 os.	dorzuciłbyś byś dorzucił	dorzuciłabyś byś dorzuciła	dorzuciłobyś byś dorzuciło	dorzucilibyście byście dorzucili	dorzuciłybyście byście dorzuciły
3 os.	dorzuciłby by dorzucił	dorzuciłaby by dorzuciła	dorzuciłoby by dorzuciło	dorzuciliby by dorzucili	dorzuciłyby by dorzuciły

bezosobnik: dorzucono by

bezokolicznik: dorzucić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: dorzuciwszy

gerundium: dorzucenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: dorzucony

odpowiednik aspektowy: dorzucać

Rz_osobowy	+	dorzucić	+	CO + DOKĄD
Rz_osobowy	+	dorzucić	+	CZYM + DOKĄD

Zob. rzucić