dręczyć się - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

wywoływać u siebie stan wyczerpania psychicznego lub fizycznego

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Stany psychiczne człowieka

emocje i uczucia

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia

	synonimy:	katować się torturować się
	hiperonimy:	męczyć się

	[...] Dusza nareszcie świadoma swych grzechów, za które została skazana na zawsze na utratę nieba, nieustannie dręczy się wyrzutami sumienia i jest rozdarta wewnętrznie [...]. źródło: NKJP: Walter J Ciszek; Daniel Flaherty: Z Bogiem w Rosji, 2009
	Iempsar próbuje się pohamować, dręczy się wyrzutami, potem wybucha, wreszcie odtrącona - dyszy zemstą i oskarża Józefa przed Faetiferem. źródło: NKJP: Jerzy Ziomek: Renesans, 1973
	[...] Wydżga znów dręczył się troską. W górach zostało dużo, bardzo dużo złota. On je wydrze, nie daruje, ale potem, gdy wróci, wydrze do ostatniego okrucha, do najmniejszej odrobiny. Tylko jak nadal uchować tajemnicę skarbu? źródło: NKJP: Hanna Kostyrko: Klechdy domowe, 1960
	Widocznie nie zasłużyłam - bo oto w rozpaczy dręczy się bezradnie dusza i serce moje. źródło: NKJP: Stefan Leder, Witold Leder: Czerwona nić: ze wspomnień i prac rodziny Lederów, 2005
	[...] Dręczyła się dietą cud, chodziła na aerobik i masaże odchudzające, łykała witaminy w pastylkach, by pięknie wyglądać latem na plaży. źródło: NKJP: asz: Bądź piękna jesienią, Trybuna Śląska, 2003-08-27

część mowy: czasownik

aspekt: niedokonany

Tryb oznajmujący

Czas teraźniejszy

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	dręczyłem się +(e)m się dręczył	dręczyłam się +(e)m się dręczyła	dręczyłom się +(e)m się dręczyło	dręczyliśmy się +(e)śmy się dręczyli	dręczyłyśmy się +(e)śmy się dręczyły
2 os.	dręczyłeś się +(e)ś się dręczył	dręczyłaś się +(e)ś się dręczyła	dręczyłoś się +(e)ś się dręczyło	dręczyliście się +(e)ście się dręczyli	dręczyłyście się +(e)ście się dręczyły
3 os.	dręczył się	dręczyła się	dręczyło się	dręczyli się	dręczyły się

bezosobnik: dręczono się

Czas przyszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	będę się dręczył będę się dręczyć	będę się dręczyła będę się dręczyć	będę się dręczyło będę się dręczyć	będziemy się dręczyli będziemy się dręczyć	będziemy się dręczyły będziemy się dręczyć
2 os.	będziesz się dręczył będziesz się dręczyć	będziesz się dręczyła będziesz się dręczyć	będziesz się dręczyło będziesz się dręczyć	będziecie się dręczyli będziecie się dręczyć	będziecie się dręczyły będziecie się dręczyć
3 os.	będzie się dręczył będzie się dręczyć	będzie się dręczyła będzie się dręczyć	będzie się dręczyło będzie się dręczyć	będą się dręczyli będą się dręczyć	będą się dręczyły będą się dręczyć

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		dręczmy się
2 os.	dręcz się	dręczcie się

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	dręczyłbym się bym się dręczył	dręczyłabym się bym się dręczyła	dręczyłobym się bym się dręczyło	dręczylibyśmy się byśmy się dręczyli	dręczyłybyśmy się byśmy się dręczyły
2 os.	dręczyłbyś się byś się dręczył	dręczyłabyś się byś się dręczyła	dręczyłobyś się byś się dręczyło	dręczylibyście się byście się dręczyli	dręczyłybyście się byście się dręczyły
3 os.	dręczyłby się by się dręczył	dręczyłaby się by się dręczyła	dręczyłoby się by się dręczyło	dręczyliby się by się dręczyli	dręczyłyby się by się dręczyły

bezosobnik: dręczono by się

bezokolicznik: dręczyć się

imiesłów przysłówkowy współczesny: dręcząc się

gerundium: dręczenie się

rodzaj gramatyczny: ndk

imiesłów przymiotnikowy czynny: dręczący się

+

dręczyć się

+

(CZYM)

Zob. dręczyć