-
2.
mówiący nie do końca zgadza się z tym, co powiedział ktoś inny -
wykładnik zaprzeczania
-
— Ojcostwo przestało być już ważne, prawda? - odezwała się.
— Niezupełnie.
źródło: NKJP: Ewa Przybylska: Dotyk motyla, 1995
— Masz rację. Myślę, że po takim wytłumaczeniu przestałaś się nią przejmować.
— Niezupełnie, bo jątrzyła. Wściekłam się, kiedy ta idiotka ohydnie nazwała Kaję, że... że jest... i że jest pospolita.źródło: NKJP: Wiesława Maria Korczyńska: Wróć..., 2001
— Rozumiesz tę logikę?
— Niezupełnie. To znaczy rozumiem, ale...
źródło: NKJP: Michał Bielecki: Siostra Komandosa, 1997
— Została jeszcze jedna ewentualność. - wróciła do poprzedniego tematu. - Sama oddałaś mu fortepian.
— Niezupełnie. Pomyślałam, że dam każdemu z członków rodziny jakąś pamiątkę po babce. Pozwoliłam mu wybrać.źródło: NKJP: Hanna Kowalewska: Tego lata, w Zawrociu, 1998
— Nie szkodzi, niech pan tylko jedzie ostrożnie. Z jedną zawsze trochę gorzej widać. Pan doktor do domu?
— Niezupełnie, mam jeszcze wizytę pod klasztorem. Potem do domu.źródło: NKJP: Adam Strączek: Wyznanie lekarza-łapownika, 1995
-
część mowy: komentarz metatekstowy
podklasa: dopowiedzenie zaprzeczające
-
_. Niezupełnie.
Zd. twierdz., pyt.ograniczenia zakresu użycia:nie: jako odpowiedź na pytania uzupełnienia, rozkazyszyk: stały: postpozycja -
Zob. zupełny