republika - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

jednostka administracyjna w niektórych państwach świata, mająca dużą samodzielność w zakresie polityki wewnętrznej

[republika] lub pot. [republika]

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Funkcjonowanie państwa

władza państwowa

republika autonomiczna; poszczególne; dawne republiki; republiki związkowe; radzieckie
republiki Związku Radzieckiego
republika wchodzi w skład czegoś
składać się z republik
dzielić się na republiki

	Zdaniem Jelcyna w Czeczenii „toczy się walka o integralność terytorialną Rosji”. - Żadna republika nie ma prawa opuszczać Federacji - powiedział we wczorajszym wystąpieniu telewizyjnym. źródło: NKJP: Andrzej Łomanowski: Żadnych marzeń, panowie, Gazeta Wyborcza, 1994-12-28
	Innych [...] działań wymaga współpraca z Polakami [...] w Abchazji – autonomicznej republice Gruzji. źródło: NKJP: Sprawozdanie z 15. posiedzenia Senatu RP w dniu 30 kwietnia 2002 r.
	Sojusz [...] ma rozpatrzyć nowe kandydatury w roku 2002. Wśród nich są trzy państwa bałtyckie: Estonia, Łotwa i Litwa - niegdyś sowieckie republiki. źródło: NKJP: (PAP): Obrona przeciwrakietowa niepokoi prezydenta Putina, Metropol, 2001-02-21
	Jugosławią rządziło kolektywne kierownictwo, którego zadaniem było strzec jedności federacji, złożonej z kilku republik o sporej autonomii. źródło: NKJP: Kalendarium 2002, Polityka, 2003-04-19

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

+

republika

+

(JAKA)

z fr. république

< łac. res publica (gdzie: res 'rzecz', publlca - przymiotnik r.ż. od publicus); dosłownie 'rzecz publiczna, dobra, własność państwowa; państwo'