republika - Wielki słownik języka polskiego PAN

3.

książk. miejsce bądź środowisko zdominowane przez ludzi niezwykłych lub wybitnych i stanowiących zamkniętą grupę

[republika] lub pot. [republika]

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Zasady współżycia społecznego

stosunki, grupy i organizacje społeczne

	Na wspomnianej konferencji w Mikołowie widziałem liczną grupę młodych ludzi, dla których realia czasu, kiedy rodził się mit poety, muszą być prehistorią. I choć Mikołów to zapewne wyjątek, Republika Poetów [...], ta obecność młodzieży zdała mi się symptomatyczna. źródło: NKJP: Mirosław Pęczak: Pod gwiazdą rozpaczną, Polityka, 2001-12-08
	Podczas gdy stary Paryż od zawsze był królestwem malarzy, Nowy Jork wyrastał na nowe kulturalne i artystyczne imperium - republikę fotografów. źródło: NKJP: Kamila Sławińska: Nowy Jork. Przewodnik niepraktyczny, 2008
	W każdym razie obecnie mamy nadal do czynienia z małą republiką artystów, z dziwną międzynarodówką, odciętą od niewtajemniczonych, jak międzynarodówka znawców esperanta. źródło: NKJP: Czesław Miłosz: Próba porozumienia, Kultura, 1956
	Obaj należą do tej kosmopolitycznej republiki uczonych [...]. źródło: NKJP: Adam Krzemiński: Rady mędrców, Polityka, 2009-07-04

	+	republika	+	KOGO
	+	republika	+	JAKA

z fr. république

< łac. res publica (gdzie: res 'rzecz', publlca - przymiotnik r.ż. od publicus); dosłownie 'rzecz publiczna, dobra, własność państwowa; państwo'