fundament - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

część budynku lub konstrukcji osadzona w gruncie, wykonana z cegły, kamienia, betonu lub innego materiału budowlanego, będąca podstawą budowli

CZŁOWIEK I TECHNIKA

Budownictwo

części budowli

betonowy, kamienny; gotycki, romański; potężny, stary fundament
fundament budowli, budynku, domu, dworu, gmachu, kamienicy, konstrukcji, kościoła, pałacu, pomnika, zamku
fundament pod budowę czegoś, pod budynek, pod dom, pod halę, pod kościół, pod świątynię
fundamenty i mury, fundamenty i ściany
kłaść, postawić, stawiać, wylać/wylewać, wznosić; zburzyć fundament

	Najprawdopodobniej woda z topniejących śniegów zalała piwnicę i podmyła fundament domku. źródło: NKJP: (bog): Świecie: Jeżewo. O włos od tragedii, Gazeta Pomorska, 2010-03-28
	Konstrukcja ważąca 656 tys. ton, zanurzona na 302 m, ma solidny betonowy fundament (245 tys. m sześc.), który musi się oprzeć naporowi fal. źródło: NKJP: Cezary Kowanda: Kariera północnej ropy, Polityka, 2007-03-31
	Wczoraj ruszyły prace przy wykopie pod fundamenty monumentu. źródło: NKJP: (MR): Trzy orły na pomniku, Express Ilustrowany, 2002-12-10
	Obecnie kładzione są fundamenty pod budynek placówki, która w przyszłości jednorazowo będzie służyła 40 starszym osobom. źródło: NKJP: Caritas Polska Dom Miłosierdzia w Łahiszynie na Białorusi, Mazowieckie To i Owo, 2002-03-25
	Przeprowadzone ekspertyzy wykazały, że jednak można zatrzymać dalsze osuwanie się budynku gimnazjum, poprzez odpowiednie wzmocnienie jego fundamentów. źródło: NKJP: Walerian Dziczkiewicz: Lidzbark: Osuwające się gimnazjum, Tygodnik Ciechanowski, 2002-04-22

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m3

	+	fundament	+	CZEGO
	+	fundament	+	pod CO

łac. fundāmentum 'podwalina'