kot

Dawniej łowy rozpoczynano bezpośrednio po żniwach, bywali więc tak rozmiłowani w łowach ziemianie, iż zarządzali wykoszenie kawałka łanu już w czerwcu, byle tylko zapolować na zajączka, a nie złamać prawa. Polowano na nie z gończakami, z ułożonymi ptakami łowczymi (sokoły, jastrzębie), z chartami, par force, na pomyka (czyli indywidualnie spacerując po polu z psem lub bez niego i strzelając do podrywających się kotów) [...].

źródło: Internet

Siedziałem sobie na kozła przy śródleśnej polance, wieczór dogasał, ciepło i bajkowo. Wtem kniazienie kota, okropnie przeraźliwe i głośne. Cisza. Lisów sam nie widziałem już od dawna, przynajmniej w tej części obwodu. Zająca tym bardziej, czyżby się odrodziły?

źródło: Internet

Teraz już wiesz, po czym każdy myśliwy poznaje zająca Szaraka? Nie po sierści, tylko po turzycy! Nie po oczach, tylko po trzeszczach! Nie po ogonie, tylko po omyku! Nie po zębach, tylko po strugach! Nie po nogach, tylko po skokach! A jeśli chcesz być dobrym myśliwym, to nie mów na mnie: zając, ale ot, mów: kot! kot! kot!

źródło: Internet

Gwara myśliwska w znacznej mierze opiera się na skojarzeniach i poczuciu humoru omyk, skoki, słuchy, trzeszcze - i co szarak nosi jeszcze? A jak w pracy powiedziałem, że strzeliłem kota i będę nim częstował, to już mi nikt kanapek nie podkrada.

źródło: Internet