cierpliwy - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.a

taki, który spokojnie i przez długi czas potrafi znosić przykrości lub monotonię sytuacji, w której się znajduje

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Usposobienie człowieka

cechy charakteru, temperamentu, zdolności i umiejętności

sprzeczne:

niecierpliwy

cierpliwy człowiek, czytelnik, nauczyciel, słuchacz, widz, cierpliwi inwestorzy
cierpliwy i pokorny, cierpliwy i wyrozumiały, cierpliwy i wytrwały; delikatny i cierpliwy, spokojny i cierpliwy, uparty i cierpliwy
nieskończenie, niezwykle, wyjątkowo cierpliwy

	Nie tylko jestem niezniszczalny, ale i nieskończenie cierpliwy, jak winieneś był zauważyć, choćby po spokoju, z jakim znosiłem objawy twego zaślepienia. źródło: NKJP: Stanisław Lem: Bajki robotów, 1996
	[...] powiedział łagodnie i wyrozumiale, jak cierpliwy ojciec do syna zasypującego go pytaniami o rzeczy dla dziecka niezrozumiałe, ale oczywiste dla dorosłych. źródło: NKJP: Wojciech Jagielski: Modlitwa o deszcz, 2002
	W każdym razie rabczańscy kierowcy są cierpliwsi od nowotarskich taksówkarzy, którzy byli podejrzewani o celowe demontowanie progów w paru „denerwujących” miejscach. źródło: NKJP: (ASZ): Biedny pług..., Dziennik Polski, 2001-12-22
	[...] zdesperowane i doprowadzone do kresu wytrzymałości, dotąd cierpliwe środowisko nauczycielskie zmuszone jest sięgnąć po [...] broń straszliwą, strajk. źródło: NKJP: Sprawozdanie stenograficzne z obrad Sejmu RP z dnia 28.04.1993

część mowy: przymiotnik

Stopień równy

Stopień wyższy

	+	cierpliwy	+
szyk: neutralny

Zob. cierpieć