trybun - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

przywódca pewnej grupy społecznej występujący w jej imieniu

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Zasady współżycia społecznego

stosunki, grupy i organizacje społeczne

młody; niemiecki trybun; trybun ludowy, partyjny, robotniczy, związkowy; szlachecki; socjalistyczny; wiecowy
trybun ludu, szlachty

	Gambetta, wyszczekany adwokat i trybun ludu, był postacią ze wszech miar malowniczą [...]. źródło: NKJP: Brat Chama: Polka potrafi, Dziennik Polski - Kultura, 2001-03-12
	Kiedy trzeba, wchodzi w rolę wytrawnego dyplomaty, kiedy indziej umie być politycznym intrygantem lub wspaniałym trybunem wiecowym. źródło: NKJP: Wojciech Jankowski: Biały lis z Tibilisi, Gazeta Wyborcza, 1992-10-09
	Dlaczego stworzyli nam taką Polskę, w której policja biła pałkami zarówno starych, zasłużonych polityków, jak i młodych trybunów przemawiających w uniwersyteckich salach, dlaczego okazaliśmy się tak słabi, choć zapewniano nas codziennie o naszej potędze? źródło: NKJP: Wiesław Paweł Szymański: Niedźwiedź w katedrze, 1979
	[...] nigdy, przez 33 lata, do sejmu nie przeszedł kandydat z nie mandatowych miejsc „pod kreską”. Pierwszy miał tego doświadczyć na własnej skórze Lechosław Goździk, ludowy bohater października - pierwszy w PRL partyjny trybun z Żerania. źródło: NKJP: Janusz Rolicki: Edward Gierek : życie i narodziny legendy, 2002

Odmiana

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m1

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	trybun	trybuni trybunowie	ndepr
M.	trybun	trybuny	depr
D.	trybuna	trybunów
C.	trybunowi	trybunom
B.	trybuna	trybunów
N.	trybunem	trybunami
Ms.	trybunie	trybunach
W.	trybunie	trybuni trybunowie	ndepr
W.	trybunie	trybuny	depr

Składnia

	+	trybun	+	JAKI
	+	trybun	+	KOGO

Pochodzenie

łac. trībūnus

Z łac. tribūs 'okrąg, jednostka podziału terytorialnego ludności starożytnego Rzymu (pierwotnie 3, obejmujące po 10 kurii, później 4 miejskie i 31 wiejskich)'.