bojaźń Boża

Człowiek prawdziwe wierzący, choćby był katolikiem czy świadkiem Jehowy, czy jakiejkolwiek wiary, która wpoiła mu bojaźń Bożą na pewno postępowałby inaczej i nigdy by nie potraktował w ten sposób drugiego, nigdy swym językiem nie poparzyłby jak pokrzywy wielu ludzi o innych poglądach, bałby się wzgardzić drugim człowiekiem i jego bliźnim.

źródło: NKJP: www.forumowisko.pl

Jeszcze inny charakter miała „literatura dla ludu”, kładąca nacisk na wychowywanie maluczkich w duchu bojaźni Bożej i pogodzenia się ze światem, który powinien być tylko trochę ulepszony, głównie dzięki praktykowaniu cnoty miłosierdzia.

źródło: NKJP: Jan Pieszczachowicz: Koniec wieku: szkice o literaturze, 1994

Brzmi to paradoksalnie, i Papież o tym wie, ale mocno stoi przy swoim zdaniu - człowiekowi współczesnemu, porażonemu lękiem przed sobą samym, przed światem, przed innymi ludźmi, przed mocami tego świata - temu człowiekowi trzeba bojaźni Bożej, nie niewolniczego lęku, który paraliżuje i odbiera godność, ale wielkiej, wspaniałej bojaźni Bożej, wyzwalającej od wszystkiego co nas zniewala, i dlatego będącej początkiem mądrości.

źródło: NKJP: Jan Andrzej Kłoczowski: „Dobro jest większe od wszystkiego, co w świecie jest złem”, Tygodnik Powszechny, 1994

Ruski ksiądz nie zatrudniał odrębnej służby do pilnowania swego dobra. Pilnował sam i ufał w bojaźń bożą. Ale, niestety, często zawodziła własna czujność, a i sprawa bojaźni bożej stawała się problematyczna, kiedy takiemu czy innemu dziadowi z Diduriwki doskwierała okrutna nędza i głód.

źródło: NKJP: Stanisław Berenda-Czajkowski: Dni grozy i łez, 2001