burzyć się - Wielki słownik języka polskiego PAN

4.

buntować się

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia

synonimy:

buntować się

	Jest to argument godny zastanowienia, zwłaszcza obecnie, kiedy jedyny ratunek przed upadkiem widzimy w zróżnicowaniu społecznym, które przynieść ma nam prywatna własność, dziedziczenie i to wszystko, przeciw czemu burzyło się przed laty nasze opanowane przez demokratyczne postawy społeczeństwo. źródło: NKJP: Teodor Krzysztof Toeplitz: Mój wybór: rzeczy mniejsze, 1998
	[...] w okresach dawniejszych, do pierwszej rewolucji włącznie, wieś przede wszystkim burzyła się przeciw obszarnikom. źródło: NKJP: Ludwik Bazylow: Ostatnie lata Rosji Carskiej. Rządy Stołypina, 2008
	Coraz więcej osób burzy się przeciwko zawieszeniu serwisu, który przez lata informował o wynikach egzaminów w szkołach podstawowych i gimnazjach. źródło: NKJP: Rankingi drażnią szkoły, Dziennik Zachodni, 2009-05-09
	Niezadowoleni ludzie zaczęli się burzyć i w 1973 roku Zahar został obalony. źródło: NKJP: Piotr Michalski: Kraj wiecznych wojen, Gazeta Poznańska, 2001-09-17
	Jeszcze w ubiegłym roku biegła tamtędy wąska ścieżka, jednak wczesną wiosną wysypano tu żużel. Gdy zaczęli się burzyć okoliczni mieszkańcy, którym kurzyło się w mieszkaniach, wysypano na żużel pospółkę. źródło: NKJP: K.C.: Nielegalna droga, Wieści Podwarszawskie, 2004-08-01

część mowy: czasownik

aspekt: niedokonany

Tryb oznajmujący

Czas teraźniejszy

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	burzyłem się +(e)m się burzył	burzyłam się +(e)m się burzyła	burzyłom się +(e)m się burzyło	burzyliśmy się +(e)śmy się burzyli	burzyłyśmy się +(e)śmy się burzyły
2 os.	burzyłeś się +(e)ś się burzył	burzyłaś się +(e)ś się burzyła	burzyłoś się +(e)ś się burzyło	burzyliście się +(e)ście się burzyli	burzyłyście się +(e)ście się burzyły
3 os.	burzył się	burzyła się	burzyło się	burzyli się	burzyły się

bezosobnik: burzono się

Czas przyszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	będę się burzył będę się burzyć	będę się burzyła będę się burzyć	będę się burzyło będę się burzyć	będziemy się burzyli będziemy się burzyć	będziemy się burzyły będziemy się burzyć
2 os.	będziesz się burzył będziesz się burzyć	będziesz się burzyła będziesz się burzyć	będziesz się burzyło będziesz się burzyć	będziecie się burzyli będziecie się burzyć	będziecie się burzyły będziecie się burzyć
3 os.	będzie się burzył będzie się burzyć	będzie się burzyła będzie się burzyć	będzie się burzyło będzie się burzyć	będą się burzyli będą się burzyć	będą się burzyły będą się burzyć

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		burzmy się
2 os.	burz się	burzcie się

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	burzyłbym się bym się burzył	burzyłabym się bym się burzyła	burzyłobym się bym się burzyło	burzylibyśmy się byśmy się burzyli	burzyłybyśmy się byśmy się burzyły
2 os.	burzyłbyś się byś się burzył	burzyłabyś się byś się burzyła	burzyłobyś się byś się burzyło	burzylibyście się byście się burzyli	burzyłybyście się byście się burzyły
3 os.	burzyłby się by się burzył	burzyłaby się by się burzyła	burzyłoby się by się burzyło	burzyliby się by się burzyli	burzyłyby się by się burzyły

bezosobnik: burzono by się

bezokolicznik: burzyć się

imiesłów przysłówkowy współczesny: burząc się

gerundium: burzenie się

rodzaj gramatyczny: ndk

imiesłów przymiotnikowy czynny: burzący się

Rz_osobowy

+

burzyć się

+

(przeciw KOMU/CZEMU)

Zob. burzyć