przestać - Wielki słownik języka polskiego PAN

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	przestałem +(e)m przestał	przestałam +(e)m przestała	przestałom +(e)m przestało	przestaliśmy +(e)śmy przestali	przestałyśmy +(e)śmy przestały
2 os.	przestałeś +(e)ś przestał	przestałaś +(e)ś przestała	przestałoś +(e)ś przestało	przestaliście +(e)ście przestali	przestałyście +(e)ście przestały
3 os.	przestał	przestała	przestało	przestali	przestały

bezosobnik: przestano

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		przestańmy
2 os.	przestań	przestańcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	przestałbym bym przestał	przestałabym bym przestała	przestałobym bym przestało	przestalibyśmy byśmy przestali	przestałybyśmy byśmy przestały
2 os.	przestałbyś byś przestał	przestałabyś byś przestała	przestałobyś byś przestało	przestalibyście byście przestali	przestałybyście byście przestały
3 os.	przestałby by przestał	przestałaby by przestała	przestałoby by przestało	przestaliby by przestali	przestałyby by przestały

bezosobnik: przestano by

bezokolicznik: przestać

imiesłów przysłówkowy uprzedni:

przestawszy

gerundium: przestanie

rodzaj gramatyczny: dk

odpowiednik aspektowy: przestawać

+

przestać

+

BEZOKOLICZNIK

Zob. stać