parobek
-
w dawnej Polsce osoba, która pracowała za pensję w cudzym gospodarstwie
-
Używane jako wyzwisko.
-
CZŁOWIEK I PRZYRODA
Ziemia
rolnictwo
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Tradycja
świat dawnych epok i wydarzenia historyczne -
- wiejski parobek
- mieć, nająć parobka
- służyć za parobka
-
Najęła parobków, obsiała pole, dokupiła krów i kilka świń.
źródło: NKJP: Krystyna Kofta: Złodziejka pamięci, 1998
Zgodnie z obyczajem do dobrego tonu należało, by godzony parobek nie od razu wyrażał zgodę, manifestując tym samym przywilej podejmowania decyzji, która to wolność wyboru wraz z końcem negocjacji zostanie mu ponownie odebrana.
źródło: NKJP: Andrzej Chwalba (red.): Obyczaje w Polsce. Od średniowiecza do czasów współczesnych, 2005
Chłopak zawzięty, rozżalony okrutnie. Jak jego nie chcą, to i on nic od nikogo nie chce. Zostanie za parobka u matki, widać tylko to jemu w nowym życiu pisane.
źródło: NKJP: Halina Auderska: Babie lato, 1974
Ci dwaj chłopcy...? Ten mniejszy to parobek od gęsi, a ten większy od krów.
źródło: NKJP: Beata Pawlak: Saga z kleksem, Gazeta Wyborcza, 1997-07-04
[...] i już ich pod wieczór nie będzie, kiedy parobcy przyprowadzą do rzeki poić konie.
źródło: NKJP: Tadeusz Konwicki: Bohiń, 1987
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. parobek
parobcy
rzadziej parobkowie
ndepr parobki
depr D. parobka
parobków
C. parobkowi
parobkom
B. parobka
parobków
N. parobkiem
parobkami
Ms. parobku
parobkach
W. parobku
parobcy
rzadziej parobkowie
ndepr parobki
depr -
płn. psł. *paorbъkъ 'człowiek komuś podporządkowany, podwładny, sługa'
Psł. wyraz utworzony przez dodanie przedrostka *pa- wprowadzającego znaczenie 'podobny do' do psł. orbъ 'niewolnik'.