polać - Wielki słownik języka polskiego PAN

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	polałem +(e)m polał	polałam +(e)m polała	polałom +(e)m polało	polaliśmy poleliśmy +(e)śmy polali +(e)śmy poleli	polałyśmy +(e)śmy polały
2 os.	polałeś +(e)ś polał	polałaś +(e)ś polała	polałoś +(e)ś polało	polaliście poleliście +(e)ście polali +(e)ście poleli	polałyście +(e)ście polały
3 os.	polał	polała	polało	polali poleli	polały

bezosobnik: polano

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		polejmy
2 os.	polej	polejcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	polałbym bym polał	polałabym bym polała	polałobym bym polało	polalibyśmy polelibyśmy byśmy polali byśmy poleli	polałybyśmy byśmy polały
2 os.	polałbyś byś polał	polałabyś byś polała	polałobyś byś polało	polalibyście polelibyście byście polali byście poleli	polałybyście byście polały
3 os.	polałby by polał	polałaby by polała	polałoby by polało	polaliby poleliby by polali by poleli	polałyby by polały

bezosobnik: polano by

bezokolicznik: polać

imiesłów przysłówkowy uprzedni: polawszy

gerundium: polanie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: polany

odpowiednik aspektowy: polewać

+

polać

+

(KOMU) + (CZEGO)

Zob. lać