akceptacja - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

pogodzenie się z tym, że jakaś osoba lub sytuacja jest taka, jaka jest

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia

absolutna, bezkrytyczna, bezwarunkowa, bezwzględna, całkowita, pełna; bierna; cicha, spokojna; ewentualna, formalna, oficjalna; jednogłośna, ogólna; ostateczna, powszechna, społeczna, szeroka; wspólna, wzajemna; życzliwa
akceptacja drugiego człowieka, dziecka, innych, kolegów, rodziców,(samego) siebie; własnej seksualności, urody; własnego ciała; śmierci, świata; odmienności; otoczenia, społeczeństwa

Kiedy mówię o akceptacji świata, mam na myśli postrzeganie, przyjmowanie rzeczywistości zewnętrznej takiej, jaka jest w całej złożoności i różnorodności, pomieszaniu dobra i zła, miłości i cierpienia.

źródło: NKJP: Jolanta Sokół-Jedlińska: Duchowość na co dzień, 2004

Akceptacja i szacunek dorosłych dla uczuć dziecka pomaga mu zachować spontaniczność i naturalność reakcji nie tylko w okresie wczesnego dzieciństwa, ale także w okresie dojrzewania i w życiu dorosłym.

źródło: NKJP: Józef Augustyn: Jak kochać dzieci? 12 zasad rodzicielskiej miłości, 2007

W życiu Emmy - [...] - pojawia się często słowo „miłość”. Jednak nie kojarzy się ona Emmie z oddaniem się drugiej osobie, z dawaniem siebie czy wysiłkiem akceptacji drugiego człowieka.

źródło: NKJP: Elżbieta Ryszka: Zwyczajne szczęście, 2004

Odmiana

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	akceptacja	akceptacje
D.	akceptacji	akceptacji	neut
D.	akceptacji	akceptacyj	char
C.	akceptacji	akceptacjom
B.	akceptację	akceptacje
N.	akceptacją	akceptacjami
Ms.	akceptacji	akceptacjach
W.	akceptacjo	akceptacje

Inne uwagi

Zwykle lp

Składnia

	+	akceptacja	+	(KOGO/CZEGO)
	+	akceptacja	+	(dla KOGO/CZEGO)

Pochodzenie

łac. acceptiō 'przyjęcie'