-
3.
o brzuchu, jelitach: wydawać charakterystyczny dźwięk spowodowany głodem lub zaburzeniami w trawieniu -
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA FIZYCZNA
Budowa i funkcjonowanie ciała ludzkiego
czynności i stany fizjologiczne -
- burczy komuś w brzuchu, w kiszkach
-
Już za rogatkami Krakowa zaczął roztaczać przed dostojnikiem wizję bajecznych schabowych. W Brzesku dostojnik dławił się śliną i burczało mu w brzuchu.
źródło: NKJP: Andrzej Kozioł: Alfabet krakowski Andrzeja Kozioła, 2009
Nie ma rady, tylko zaraz sprowadzam lekarza. - Panie Mieczysławie - zawołał zrywając się z łóżka - chyba po moim trupie. Poczekamy do jutra, bo czuję, że coś mi zaczyna burczeć w żołądku.
źródło: NKJP: Mieczysław Jałowiecki: Wolne miasto, 2002
-
część mowy: czasownik
aspekt: niedokonany
Tryb oznajmujący
Czas teraźniejszy
liczba pojedyncza liczba mnoga 3 os. burczy
Czas przeszły
liczba pojedyncza liczba mnoga m ż n mo -mo 3 os. burczało
Czas przyszły
liczba pojedyncza liczba mnoga m ż n mo -mo Tryb warunkowy
liczba pojedyncza liczba mnoga m ż n mo -mo bezokolicznik: burczeć
gerundium: burczenie
rodzaj gramatyczny: ndk
liczba pojedyncza liczba mnoga M. burczenie
burczenia
D. burczenia
burczeń
C. burczeniu
burczeniom
B. burczenie
burczenia
N. burczeniem
burczeniami
Ms. burczeniu
burczeniach
W. burczenie
burczenia
-
+ burczeć + KOMU + w CZYM -
płn. psł. *burčati 'wydawać głuche, głębokie dźwięki, warczeć, mruczeć, szemrać, szumieć, bulgotać, mamrotać'