kompromis - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

porozumienie, które kończy spór dzięki wzajemnym ustępstwom

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia

artystyczny; demokratyczny; historyczny; konstytucyjny; polityczny; moralny; dobry, najlepszy, zdrowy; mądry, racjonalny, rozsądny, sensowny; swoisty; chwilowy; dopuszczalny; najszerszy; drobny, mały; szybki; możliwy; pewny; ostateczny; niezbędny; trudny; wymuszony; wzajemny kompromis
chcieć; poszukiwać, szukać; coś wymaga kompromisu
zaproponować; osiągnąć/osiągać, przyjąć, uzyskać, zaakceptować, zawrzeć/zawierać, znaleźć/znajdować; tworzyć; wynegocjować, wypracować; umożliwić/umożliwiać; uznawać; odrzucać; coś stanowi kompromis; budowanie kompromisów
iść, pójść na kompromis

	Richter, syn muzyka rozstrzelanego w okresie stalinowskim, miał niełatwą drogę twórczą, zwłaszcza że nie był skłonny do kompromisów z władzą. źródło: NKJP: Anna Żebrowska: Bez Richtera, Gazeta Wyborcza, 1997-08-02
	[...] szlachta niezwykle czujnie stała na straży kompromisu władzy z narodem. źródło: NKJP: Jerzy Besala: O dobrej szlahcie i zakutych rycerzach, Polityka, 2004-05-08
	Tu ustala się tekst ustawy, będący najczęściej kompromisem między żądaniami jednej i drugiej izby. źródło: NKJP: Stanisław Głąbiński: Polityka po amerykańsku, 1996
	Porozumienie było wynegocjowanym w długotrwałych pertraktacjach kompromisem uwzględniającym [...] całość postulatów strajkujących pracowników [...]. źródło: NKJP: Jerzy Surdykowski: Duch Rzeczypospolitej, 2001

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m3

łac. compromissum