kompletny - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

taki, że cecha, o której mowa, przysługuje obiektowi w maksymalnym stopniu

Zwykle służy do określenia zjawisk postrzeganych jako negatywne.

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

słownictwo oceniające

synonimy:

całkowity
totalny
zupełny

kompletny idiota, wariat; absurd, bezsens, idiotyzm, nonsens; bałagan, chaos, mętlik; upadek, zastój; niewypał; przypadek; kompletna bzdura, głupota, paranoja; klapa, klęska, kompromitacja, ruina, zapaść; ciemność, cisza, pustka; ignorancja, obojętność; pomyłka; kompletne dno, zero; szaleństwo, wariactwo; fiasko, załamanie; nieporozumienie; zaskoczenie; przeciwieństwo

	To, co mówił Grzybowski, było na poziomie, natomiast moje pytania odzwierciedlały głębię myśli kompletnego troglodyty. źródło: NKJP: Adam Michnik, Józef Tischner, Jacek Żakowski: Między Panem a Plebanem, 1995
	W domu panowała kompletna cisza. źródło: NKJP: Kinga Dunin: Tabu, 1998
	W głowie kompletna pustka. źródło: NKJP: Witold Jabłoński: Dzieci nocy, 2001
	W Polsce Marek i Wacek byliby w przemyśle rozrywkowym kimś, pisał, ale to byłby sukces odniesiony na kompletnej prowincji. źródło: NKJP: Mariusz Urbanek: Kisielewscy: Jan August, Zygmunt, Stefan, Wacek, 2006
	Tymczasem wszystko, co zrobiłem, okazało się kompletnym bezsensem. źródło: NKJP: Michał Bielecki: Dziewczyna z Banku Prowincjonalnego S.A., 1997

część mowy: przymiotnik

Stopień równy

ang. complete

fr. complet

niem. komplett

z łac. complētus ' napełniony'