kopyto

Gdzieś w mojej rodzinie powinno się plątać żelazne kopyto szewskie. Niegdyś należało do dziadka, który szewcem wprawdzie nie był, ale trochę znał ten fach.

źródło: NKJP: Henryk Waniek: Opis podróży mistycznej z Oświęcimia do Zgorzelca 1257-1957, 1996

Edmund Galewski czasem siada przy swoim warsztacie, by naprawić buty domownikom. Ma wszystko, co jest potrzebne, począwszy od młotka, cęgów, kopyta, kleju, gwoździków, smoły szewskiej, wosku.

źródło: NKJP: Zbigniew Borowski: Ci, którzy z szewstwa żyli, teraz sporadycznie reperują buty. Następców nie ma Nieznośna lekkość butów, Dziennik Łódzki, 2002-12-06

W koszu były gumowe bloczki na podeszwy, drewniane kopyta, zwoiki różnokolorowej skóry, a także słoiki z klejem i gwoździami oraz młotek, dratwy i szydła. Było tam wszystko, co mogło być potrzebne szewcowi.

źródło: NKJP: Jacek Głębski, Droga do Ite, 2006