historyk - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.a

specjalista zajmujący się dziejami wspólnot ludzkich lub ich części albo procesami rozwoju czegoś

Używane także w odniesieniu do studentów historii i uczniów startujących w zawodach szkolnych z tego przedmiotu.

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Działalność intelektualna człowieka

działalność naukowa

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Tradycja

świat dawnych epok i wydarzenia historyczne

grecki, rosyjski, rzymski...; sławny, znany; kontrowersyjny; wybitny, znakomity historyk; dociekliwi; starożytni, współcześni historycy
historyk mediewista, historyk regionalista
historyk nowożytności, starożytności, średniowiecza; idei, kultury, literatury, medycyny, obyczajów, sztuki, teatru, wojskowości
historyk z jakiegoś uniwersytetu
historyk i archiwista, historyk i politolog, historyk i publicysta; historycy i archeolodzy; kronikarze i historycy
rozważania; zjazd historyków
spotkania z historykami
historycy dowodzą, przypuszczają, szacują; spierają się o coś
zostawić coś historykom

Współczesny historyk stara się przede wszystkim ustalić fakty historyczne i zbadać wszystkie okoliczności mogące wyjaśnić daną sytuację.

źródło: NKJP: Witold Tyloch: Dzieje ksiąg Starego Testamentu: szkice z krytyki biblijnej, 1981

Już sto lat temu carscy historycy z obrzydzeniem mówili o „zgniłym Zachodzie”.

źródło: NKJP: Czesław Miłosz: Zniewolony umysł, 1951

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m1

+

historyk

+

CZEGO

łac. historicus

z gr. historikós