czarna melancholia

Znikał z kawiarni i knajpy, zaszywał się w jakiś kąt, najchętniej u Zdyba na słomie w warsztacie, i tam borykał się z kiepskim nastrojem. Nikt wtedy nie miał do Stasia dostępu. Odwiedzała go tylko siostra, przynosząc obiad w menażkach. Na szczęście czarna melancholia nie trwała długo. Staś wracał do kompanii, bawił, śmieszył [...].

źródło: NKJP: Stanisław Zieliński: W stronę Pysznej, 2008

Widzieliśmy jak jakaś matka popadła w czarną melancholię. Troje dzieci w wieku od roku do czterech czepiało się jej, a ona nie zdawała sobie nawet sprawy z ich obecności. Kobiety, w czym mogły, tym starały się jej pomóc i ulżyć doli dzieci. Jej mąż, mężczyzna w średnim wieku, załamał się kompletnie.

źródło: NKJP: Ignacy Krowiak: Wspomnienia dziadka Ignacego - cz. XIV, Pinezka.pl, 2005-05