-
1.
osoba obca mówiącemu, o której mówi się z powodu sytuacji, w jakiej się znalazła, nie chcąc tej osoby określić w inny sposób -
[delikfent]
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Usposobienie człowieka
określenia człowieka ze względu na jego usposobienie -
- pijany delikwent
- odprawić; ukarać, zamykać, zatrzymać, złapać delikwenta
-
Nie pomaga zaciemniona izba w schronisku, chwilowe porażenie nerwu ocznego nie ustępuje. Trzeba delikwenta znosić na dół, do lekarza.
źródło: NKJP: Stanisław Zieliński: W stronę Pysznej, 2008
Gdy złapał na jakiejś omyłce, niepodciągniętej nutce [...], łajał szpetnie nie tylko delikwenta, ale całą żeńską część jego rodziny, i walił smykiem po uszach, aż świszczało.
źródło: NKJP: Włodzimierz Kowalewski: Bóg zapłacz!, 2000
Zaplecze kadry tylko czasami miało szansę pograć, ale raczej ze słabeuszami i na mało znaczących turniejach. Jeśli nawet wtedy popełniło się najmniejszy błąd, kadra była dla takiego delikwenta zamknięta.
źródło: NKJP: Stefan Leśniowski: Szkoła życia, Tygodnik Podhalański nr 2, 1997
[...] kobieta owa, prowadząc niezwykle aktywne życie seksualne, obdarowywała szczęśliwych wybrańców nie tylko swoimi wdziękami, ale również dość rzadko u nas spotykaną chorobą weneryczną, rodem z Azji. Miała ją przywieźć z jednej z wycieczek zagranicznych. Zarażeni delikwenci leczyli się potem latami.
źródło: NKJP: Waldemar Borzestowski: Bulterier Samson i ja, 2008
Był to najgorszy z możliwych odcieni zieleni, w którym każdy wygląda jak rozkładający się delikwent wyłowiony po tygodniu z Wisły.
źródło: NKJP: Karolina Macios: Wszyscy mężczyźni mojego kota, 2008
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. delikwent
delikwenci
ndepr delikwenty
depr D. delikwenta
delikwentów
C. delikwentowi
delikwentom
B. delikwenta
delikwentów
N. delikwentem
delikwentami
Ms. delikwencie
delikwentach
W. delikwencie
delikwenci
ndepr delikwenty
depr -
łac. dēlinquens 'popełniający błąd, przewinienie'