pretekst - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

zmyślony powód podany w celu ukrycia prawdziwej przyczyny określonego działania

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia

dowolny; bezpośredni; dobry, dogodny, doskonały, idealny, wygodny, znakomity; błahy, !?fałszywy; wiarygodny pretekst
pretekst do odmowy, do rozmowy, do spotkania, do zerwania (rozmów, zaręczyn), do zwolnienia; do ataku, do najazdu
dostarczyć, szukać pretekstu
wymyślić, znaleźć, zyskać; stanowić pretekst
korzystać, skorzystać z pretekstu
posłużyć za pretekst
zrobić coś pod pretekstem czegoś
posłużyć; wykorzystać coś; potraktować, traktować coś jako pretekst

	Znajdź wiarygodny pretekst i idź na wagary! źródło: NKJP: Anna Sawicka: Praca, Cosmopolitan, 2000
	Opisywał akcje trollejsów jako ekscentryczne wycieczki, które były tylko pretekstem dla picia i kopulowania z dala od domu. źródło: NKJP: Mirosław Tomaszewski: UGI, 2006
	O zespole kobiecym nie chciał nawet słyszeć, wymyślał różne preteksty, by wymigać się od wyrażenia zgody. źródło: NKJP: Wanda Rutkiewicz: Na jednej linie, 1996
	- Przecież człowiek musi jakoś odreagować to wszystko - wymyślali sobie rozmaite preteksty do pójścia w tan. źródło: NKJP: Marek Idczak: Słony wiatr, 2007

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m3

+

pretekst

+

do CZEGO|dla CZEGO

fr. prétexte

Uznawane za niepoprawne w połączeniu: fałszywy, kłamliwy pretekst