teatr wyobraźni

Opowiadacz jest jednocześnie aktorem, autorem, reżyserem, imitatorem, często także muzykiem. Sztukę opowiadania można nazwać teatrem wyobraźni – nie ma scenografii, kostiumów, rekwizytów. I dlatego trzeba opowiadać tak sugestywnie, żeby widz w wyobraźni potrafił odtworzyć sobie świat, o którym słucha.

źródło: NKJP: Włodzimierz Jurasz: Pismo niszczy pamięć, Gazeta Krakowska, 2006-02-07

– Radio jest teatrem wyobraźni, a ludzie chcą obcować z czymś co inspiruje – tłumaczy fenomen obu powieści Janusz Kukuła, dyrektor Teatru Polskiego Radia. – Tak naprawdę to seriale telewizyjne są przecież słuchowiskami. Moglibyśmy nie oglądać obrazu, a i tak wiedzielibyśmy o co chodzi.

źródło: NKJP: Anna Gronczewska: Jeziorany mówią do widzenia, Dziennik Łódzki, 2004-10-08

Już sam początek tego długiego, blisko 25-minutowego utworu robi wrażenie. Pojawiają się w nim wariacje zagrane przez patetycznie brzmiące instrumenty dęte. Dramaturgii dodają tak charakterystyczne dla Pink Floyd efekty dźwiękowe. Słyszymy tętent koni, wybuchy, warkot motocykla... to teatr wyobraźni.

źródło: NKJP: „Atom Heart Mother”, Dziennik Polski, 2002-03-15

– Radio jako teatr wyobraźni odchodzi, tak jak odchodzą pokolenia ludzi, wychowanych w epoce radia – zauważa Marek Niedźwiecki. – W dobie kilkuset stacji telewizyjnych, radiowych, internetu nie ma już zjawiska dyskutowania na temat jakiegoś programu, bo ludzie nie oglądają już, nie słuchają tego samego.

źródło: NKJP: Kultura popularna i społeczne konstruowanie tożsamości, Zeszyty Poetyckie, 2010-10-23

I przed wojną teatr Polskiego Radia miał pamiętne sukcesy, lecz raczej indywidualne (przede wszystkim związane ze słuchowiskami Jerzego Szaniawskiego: Zegarek, Krysia). Jako teatr wyobraźni wolny był on od ściślejszych konwencji.

źródło: NKJP: Tadeusz Drewnowski: Próba scalenia: obiegi, wzorce, style: literatura polska 1944-1989, 1997