-
4.
osoba mająca władzę nad kimś albo nad czymś -
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Zasady współżycia społecznego
stosunki, grupy i organizacje społeczne
CZŁOWIEK I PRZYRODA
Świat zwierząt
hodowla i opieka nad zwierzętami; człowiek wobec zwierząt -
- jego, mój, nasz pan; pan feudalny
- pan jakiejś ziemi (np. sieradzkiej)
-
Z daleka rozpoznawał kroki swego pana i nim dziedzic doszedł do stajni, Bursztyn rżał, ile sił.
źródło: NKJP: Teresa Bojarska: Świtanie, przemijanie, 1996
Niektórzy z młodych niewolników ukradkiem ściągali resztki z mis i posilali się za plecami swych panów.
źródło: NKJP: Halina Rudnicka: Uczniowie Spartakusa, 1996
Mimowolnie bawiąc się rękojeścią sztyletu, objawiłem zdumienie, że tak możny pan okazuje zaufanie mało znaczącemu chudopachołkowi z dalekiego kraju.
źródło: NKJP: Witold Jabłoński: Uczeń czarnoksiężnika, 2003
Chińczycy wyzwolili przecież lud tybetański od ucisku kleru, klasztorów i panów władających ziemią oraz ludźmi.
źródło: NKJP: Krzysztof Mroziewicz: Szachy na dachu, Polityka, 2006-05-20
Wcześniej chłopi hiszpańscy, portugalscy czy włoscy nie dysponowali swoją osobą, gdyż byli zależni od panów feudalnych.
źródło: NKJP: Andrzej Chwalba: Historia powszechna. Wiek XIX, 2008
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. pan
panowie
ndepr pany
depr D. pana
panów
C. panu
panom
B. pana
panów
N. panem
panami
Ms. panu
panach
W. panie
panowie
ndepr pany
depr -
+ pan + (CZYJ)+ pan + (CZEGO) -
może zach. psł. *gъpanъ 'władca, pan; ten który strzeże, strażnik'
Etymologia i pierwotna postać niepewne.