-
1.
książk. przyjęty w danym środowisku lub epoce sposób zachowania się lub działania -
[konwencja] lub [kąwencja]
-
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Zasady współżycia społecznego -
- konwencja salonowa; konwencje obyczajowe, społeczne, towarzyskie
- przestrzegać konwencji
- łamać, naruszać, przekraczać konwencje
- dbać, troszczyć się o konwencje
-
On też dostał się pod magiczny wpływ dziewczyny, która zastosowała również wobec niego swój koronny chwyt: rozbroić bezpośredniością, zrobić coś zupełnie niespodziewanego, zmienić konwencję.
źródło: NKJP: Mirosław M. Bujko: Złoty pociąg, 2006
Japończyk czuje dług wdzięczności nie do spłacenia w stosunku do ojczyzny, rodziny, norm. Nałożenie mu dodatkowego ciężaru powoduje takie męki, że zaczyna się zachowywać wbrew konwencjom, świruje.
źródło: NKJP: Manuela Gretkowska: Europejka, 2004
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. konwencja
konwencje
D. konwencji
konwencji
neut przestarz. konwencyj
char C. konwencji
konwencjom
B. konwencję
konwencje
N. konwencją
konwencjami
Ms. konwencji
konwencjach
W. konwencjo
konwencje
Inne uwagi
Zwykle lm
-
ang. convention
fr. convention