-
1.
teren porośnięty drzewami i trawą, z wytyczonymi ścieżkami i alejkami, na których postawiono ławki, usytuowany w mieście i pełniący funkcje rekreacyjne -
Często jako składnik w nazw własnych, np. Park Krakowski, Park (im.) Decjusza, Jordana .
-
CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA
Najbliższe środowisko życia człowieka
miasto
CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA
Czas wolny
urlop i wypoczynek -
- duży, piękny park; park miejski, publiczny, uzdrowiskowy, zdrojowy
- alejka, drzewa, fontanna, ławka, sadzawka, trawa w parku
- założyć, zaprojektować park
- chodzić do parku
- spacerować po parku; odpoczywać, siedzieć, spotkać się, spotykać się w parku
-
Jesienią bardzo często dzieci przychodzą do parku zbierać kasztany.
źródło: NKJP: (PAZ): Spóźnione porządki, Dziennik Polski - Oświęcim, 2003-10-29
Była już zima, drzewa w parku były bezlistne, czarne i gołe, a trawa na trawnikach biedna, ciemna i zdeptana.
źródło: NKJP: Elżbieta Hajnicz: rękopis
Gość dużo spacerował po parku, interesując się roślinami, wysiadywał także na ulubionej ławeczce.
źródło: NKJP: Ostatnie wywczasy, Dziennik Polski, 2001-04-13
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. park
parki
D. parku
parków
C. parkowi
parkom
B. park
parki
N. parkiem
parkami
Ms. parku
parkach
W. parku
parki
-
łac. śred. parcus 'lasek ogrodzony'