bezwzględność - Wielki słownik języka polskiego PAN

cecha kogoś, kto postępuje wobec innych okrutnie, nie biorąc pod uwagę żadnych okoliczności, które mogłyby powstrzymać jego działania

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Usposobienie człowieka

cechy charakteru, temperamentu, zdolności i umiejętności

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Zasady współżycia społecznego

zachowania i wyrażenia nieakceptowane społecznie

	synonimy:	srogość
	antonimy:	pobłażliwość

absolutna, szczególna, wielka, wyjątkowa bezwzględność
bezwzględność bandytów, przestępców, sprawców; policji, prawa, władzy; rynku
bezwzględność wobec ofiar
bezwzględność w dążeniu do czegoś, w walce
bezwzględność i okrucieństwo; agresja i bezwzględność, brutalność i bezwzględność
znany z bezwzględności
odznaczać się bezwzględnością

	Bezwzględność, z jaką dążył do osiągnięcia wytkniętych celów, sprawiała, iż stosował niejednokrotnie gangsterskie metody. źródło: NKJP: Karol Grünberg, Bolesław Otręba: Joachim von Ribbentrop: szef hitlerowskiej dyplomacji, 1995
	Wiadomo, że Konstantyn świętym nie był. Odznaczał się brutalnością i bezwzględnością w walce ze swoimi przeciwnikami. źródło: NKJP: Daniel Olszewski: Dzieje chrześcijaństwa w zarysie, 1996
	[...] trudno marzyć o tytule mistrza świata w wadze ciężkiej, jeżeli nie ma się dosyć bezwzględności i instynktu zabijaki. źródło: NKJP: Zdzisław Ambroziak: Ponure życzenia, Gazeta Wyborcza, 1995-12-23/1995-12-24
	O bezwzględności bandytów niech świadczy także to, że podczas jednej z awantur domowych z ojcem, braciszkowie pobili rodzica, siłą położyli na cyrkularce i po włączeniu piły, grozili mu obcięciem głowy. źródło: NKJP: Marcin Radzimowski: Granaty na policjantów!, Echo Dnia, 2006-12-06

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny:

Inne uwagi

Zwykle lp

Zob. bezwzględny