geniusz - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.b

osoba obdarzona najwyższym poziomem zdolności

[geńjusz]

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Działalność intelektualna człowieka

określenia człowieka ze względu na jego działalność intelektualną

mały, młody, przyszły; nieznany geniusz; najwięksi; domorośli, zapoznani geniusze
geniusz biznesu, gitary; zła; geniusze sztuki
geniusz z Polski
umysł; dzieło; śmierć geniusza
być geniuszem

	Największy geniusz tamtych czasów, Erazm z Rotterdamu, głosił publicznie, iż Rzeczpospolita jest krajem, który [...] realizuje ideały chrześcijańskie. źródło: NKJP: Sonia Szostakiewicz: Piękni tysiącletni, Fronda, 2001
	Co innego Kotlarczyk. Już na pierwszym roku uchodził za geniusza. Koleś władający biegle czterema językami. Pupilek profesora Rutgera. źródło: NKJP: Mariusz Czubaj: 21:37, 2010
	[...] podobno trafiają się geniusze, którzy potrafią czytać tekst strona po stronie, wszystkie linijki naraz. źródło: NKJP: Wojciech Starzyński: Komputer kwantowy, Gazeta Wyborcza, 1998-10-02
	Przepadną obrazy mistrzów, rzeźby geniuszów, zbiory gromadzone przez pokolenia. źródło: NKJP: Wojciech Żukrowski: Za kurtyną mroku. Zabawa w chowanego, 1995

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m1

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	geniusz	geniusze	ndepr
M.	geniusz	geniusze	depr
D.	geniusza	geniuszy rzadziej geniuszów
C.	geniuszowi	geniuszom
B.	geniusza	geniuszy geniuszów
N.	geniuszem	geniuszami
Ms.	geniuszu	geniuszach
W.	geniuszu	geniusze	ndepr
W.	geniuszu	geniusze	depr

+

geniusz

+

CZEGO

łac. śred. genius 'duch, umysł (bóstwo); talent, zdolności'