nieżyciowy - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.a

taki, którego nie zajmują konkretne codzienne sprawy i który sobie z nimi nie radzi

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Usposobienie człowieka

cechy charakteru, temperamentu, zdolności i umiejętności

antonimy:

praktyczny
życiowy

	Zaczęto go więc postrzegać jako nieżyciowego starca, który swoją obsesją rewolucyjnej ascezy zamyka innym drogę do szczęścia. źródło: NKJP: Jacek Kuroń, Jacek Żakowski: Książka, Gazeta Wyborcza, 1995-09-22
	„Czerwcowa burza” opowiada o eksodusie z Paryża widzianym oczami wielu różnych postaci, głównie jednak ludzi bogatych, egoistycznych i niekiedy absurdalnie wręcz nieżyciowych. źródło: NKJP: Internet
	Podobnie spaczone widzenie rzeczywistości przejawiali ci beznadziejnie nieżyciowi lokatorzy w odniesieniu do rozmamłanego i wiecznie grożącego wybuchem piecyka w łazience (który ich zdaniem był prześlicznym mosiężnym zabytkiem niemieckiej secesji), podłóg spróchniałych i wymagających ustawicznego pastowania (lecz jakże miło skrzypiących pod nogami) [...]. źródło: NKJP: Internet
	W Warszawie od razu ciężko było z jedzeniem, one tymczasem takie nieżyciowe - nie umiały zakombinować, zaszmuglować. źródło: NKJP: Joanna Siedlecka: Jaśnie Panicz : o Witoldzie Gombrowiczu, 1987

część mowy: przymiotnik

Stopień równy